Значењето на примирјето во Газа
Во Газа и Израел избувнаа прослави по објавата на Трамп на Трут Сошл дека е постигнат мировен договор меѓу преговарачите на Израел и Хамас во Египет. Тоа што има прослава е разбирливо, особено за жителите на Газа кои до овој момент се соочуваа со сигурна смрт од бомбардирање или гладување. Сепак, мора да ја кажеме вистината, колку и да е таа вистина грда.
Прво, она за што се согласија Израел и Хамас, како што самиот Трамп призна, не е целосно спроведување на неговиот план, туку само неговата прва фаза. Второ, ако тоа го означи првиот чекор кон целосно спроведување на „мировниот план“ на Трамп, на долг рок нема да се реши ништо фундаментално.
Од што се состои оваа „прва фаза“?
– Прекинот на огнот ќе стапи на сила за 24 часа;
– Израел ќе започне со постепено повлекување на ИДФ, оставајќи ги под контрола на 53 проценти од Појасот Газа;
– Останатите живи израелски заложници и голем број палестински затвореници потоа ќе бидат ослободени во рок од 72 часа; и
– 400 камиони со помош дневно ќе можат да влезат во Газа.
Првото нешто што треба да се каже е следново: таков договор – прекин на огнот и размена на заложници – можеше да се склучи во било кое време по 7 октомври 2023 година. Хамас веќе се согласи на тоа. Не беше склучен затоа што администрацијата на Бајден, европските империјалистички сили и администрацијата на Трамп до овој момент ја поддржуваа израелската агресија до крај.
Второто нешто што треба да се каже е дека ова е понижувачки пораз за Нетанјаху лично и за неговата влада. Нетанјаху се обидува да го претстави како победа. Но, секој може да го види онакво какво што е: наметнување врз Нетанјаху од страна на Трамп и целосно повлекување од позицијата на неговиот кабинет, која беше целосно етничко чистење и трајно окупирање на Газа. Неговото политичко постоење зависеше од оваа војна.
Ова покажува дел од огромниот притисок под кој се наоѓа – не само од Трамп, туку пред сè од огромната тежина на јавното мислење во Израел кое го поддржува договорот. Целата работа сепак може да пропадне. Не е постигнат договор за тоа кога ИДФ ќе се повлече од Газа. И Хамас не презеде никаква обврска за разоружување и ефикасно распуштање, како што бара планот на Трамп. Нетанјаху можеби смета на тоа дека Хамас ќе одбие да се разоружа, на пример, како изговор за повторно започнување на војната. Можеби ќе го добие она што го сака.
Монструозен план
Ако овој договор можеше да се потпише пред две години на почетокот на конфликтот, зошто е донесен дури сега?
Суровото продолжување на нападот на Израел врз Палестинците во Газа ја ослабуваше позицијата на неговите империјалистички поддржувачи. Оваа војна предизвика социјални немири во арапските земји и во Европа, кулминирајќи со генералниот штрајк што го видовме во Италија минатата недела. На европските империјалистички сили им стана политички тешко да му дадат целосна поддршка на Израел, кој е сè повеќе изолиран на меѓународно ниво.
Поважно од гледна точка на американскиот империјализам, војната ги затегна неговите сојузи во регионот до точка на прекин и ризикуваше да го изолира уште повеќе во корист на неговите ривали како Кина и Русија.
Пресвртница во овој поглед беше обидот за атентат врз преговарачите на Хамас од страна на Израел кога бомбардираше згради во Доха, Катар. Ова ги натера реакционерните земји од Персискиот Залив да се запрашаат дали можат да се потпрат на американската воена поддршка.
Нетанјаху е експерт за маневрирање, но премногу се напрегна, а Трамп беше принуден да дејствува.
Меѓутоа, „мировниот план од 20 точки“ на Трамп, далеку од тоа да биде гаранција за мир, е монструозност што ќе гарантира понатамошен конфликт, додека положбата на палестинскиот народ ќе остане тешка и безнадежна.
Доколку успешно се спроведе, тоа ќе ја стави Газа под диктатура на одбор на доверители, вклучувајќи ги Доналд Трамп и Тони Блер, касапот на Ирак. Војниците на ИДФ ќе бидат заменети – на неодредено време во иднина – со окупација составена од војници од арапските и муслимански земји.
Имаше многу ветувања за реконструкција, но нема детали за тоа кој ќе плати за неа. Всушност, Газа ќе остане постојан бегалски камп под странска окупација. Ционистичката анексија на Западниот Брег ќе продолжи со забрзано темпо. Палестинското самоопределување е трајно исклучено.
Илјадници жители на Газа, разбирливо, слават дури и привремено одложување и продолжување на помошта, што претставува зрак надеж во споредба со сигурна смрт.
Но, на долг рок ништо не се решава со овој договор. Иако Трамп бомбастично го поздрави ова како почеток на „силен, траен и вечен мир“, неговиот план неизбежно ќе подготви нови конфликти, нови војни, нови геноциди и ново страдање за палестинскиот народ.
Газа претворена во урнатини
Ситуацијата во Газа во моментов нè потсетува на зборовите на Тацит: „Тие прават пустина и ја нарекуваат мир“.
78 проценти од сите згради во Појасот Газа се оштетени. Повеќе од половина се целосно уништени. Повеќето училишта се уништени, не е останат ниту еден универзитет. Нема ниту една функционална болница. Поголемиот дел од населението денес живее во шатори во централна Газа и по должината на јужниот брег. 98,5 проценти од земјоделското земјиште е уништено. Целата инфраструктура е исчезната: нема вода за пиење, нема канализација, нема ништо.
Секој агол од Газа е преполн со неексплодирани муниција. Таа е навистина трансформирана во пустелија несоодветна за човечки живот. Доколку се започнат сериозни напори за обнова, ќе бидат потребни многу децении за да се обнови Газа. Но, такви планови за обнова не постојат. Па така, Газа има иднина како огромен, постојан бегалски камп, кој ќе биде целосно зависен од странска помош.
Територијата ќе биде уништена од огромни социјални проблеми, а огромното незадоволство ќе продолжи да врие. Затоа, дури и ако Хамас се согласи да се разоружа и ефикасно да се распушти, нема да има недостиг од регрути за вооружени групи на отпор што ќе го пополнат вакуумот што го оставa Хамас.
Самиот Хамас произлезе од ужасните услови во Газа по Договорот од Осло пред 30 години. Условите се уште полоши сега, што е плодна почва за нови групи на отпор слични на Хамас.
Целите на израелскиот експанзионизам нема да се променат ни за миг. Ционистите сигурно ќе се фрлат во нови војни.
Од 1948 година, ставот на ционистите е „она што го имаме, го држиме“. Проширете се, окупирајте нова територија, доведете ги работите до крајни граници, а потоа привремено повлечете се, потпишете договор, дејствувајте „разумно“, врз основа на приватно разбирање дека ќе го прекршите тој привремен договор кога ќе дојде вистинското време.
Договорот од Осло беше таков договор. Идејата за палестинска држава се држеше високо, врз основа на владеењето на Палестинската власт над Газа, Источен Ерусалим и Западниот Брег. Што се случи? Палестинската самоуправа беше систематски поткопана во Газа. На Западниот Брег, договорот беше поткопан со постојано градење ционистички населби. Конечно, целата работа беше отфрлена по 7 октомври 2023 година.
Сега има нов „договор“. Израел ќе продолжи да држи тампон-зона, а во меѓувреме, проширувањето на населбите на Западниот Брег продолжува. Ционистите ќе се надеваат дека невозможните услови за живеење на територијата ќе ги охрабрат Палестинците да ја напуштат. И ќе се појават нови можности повторно да ја окупираат.
Во меѓувреме, империјализмот продолжува да го дестабилизира целиот регион, во кој се подготвуваат нови конфликти.
Долу ционизмот! Долу империјализмот!
Ефектите од војната во Газа ќе бидат долготрајни.
Ако овој мир се одржи, ќе биде многу потежок од „мирот“ што постоеше пред 7 октомври 2023 година. Мирот под империјализам е само период на подготовка за нови империјалистички војни, чии контури веќе можеме да ги видиме.
Но, оваа реакционерна војна предизвика и други промени.
Таа, исто така, го распадна ткивото на израелското општество. Пред 7 октомври 2023 година, израелската владејачка класа беше во состојба на речиси граѓанска војна со себе. Војната привремено ги маскира тие противречности, а нејзиниот крај ќе ги открие уште еднаш само подигнати до n-ти степен.
Оваа војна енормно ја потресе вербата на голем слој израелски граѓани во способноста на ционистичката владејачка класа да ги „заштити“.
Ако „мировниот план“ на Трамп продолжи, египетските, турските и саудиските војници ќе имаат задача да го контролираат Појасот Газа во име на Израелците, држејќи го палестинскиот отпор потиснат. Ова ќе го направи палестинското прашање уште поексплозивно во овие земји.
Далеку надвор од регионот, геноцидната војна дејствуваше како катализатор, остварувајќи го гневот на милиони работници и млади луѓе и давајќи му референтна точка во движењето за солидарност. Тој гнев, во милиони умови, ги поврза ционизмот и империјализмот со ремилитаризацијата и штедењето дома.
Генералниот политички штрајк во Италија во знак на солидарност со Палестина, а особено директната акција преземена од пристанишните работниците за блокирање на трговијата со Израел, беше врвот на ова движење. Тоа не може да се поништи: тоа претставуваше будење на работничката класа која ја вкуси сопствената моќ. Тоа претставуваше квалитативен напредок во класната борба, со појава на многу напредни методи.
Ако влегувањето на работничката класа на сцената не беше единствениот фактор, тоа беше очигледно еден многу опиплив фактор што ја хранеше вознемиреноста на владејачката класа на Запад, што конечно ја принуди да изврши сериозен притисок врз Израел.
Каков и да е исходот од овие „мировни“ преговори, мора да ги носиме со себе овие лекции. Дека работничката класа има моќ да ја сруши воената машина. Дека борбата против ционизмот и водењето империјалистичка војна значи соборување на нашата сопствена владејачка класа дома. Дека, на крајот на краиштата, ужасите на Блискиот Исток се производ на капитализмот и на империјализмот и дека борбата за ослободување на Палестина е борба за соборување на капитализмот, за формирање Социјалистичка федерација на Блискиот Исток и за искоренување на империјализмот низ целиот свет.
Револуционерна комунистичка интернационала, 9.10.2025
https://marxist.com/the-meaning-of-the-ceasefire-in-gaza.htm
