Манифест на Револуционерната комунистичка интернационала
Следниов Манифест е од големо значење за светското комунистичко движење. Упатуваме повик до читателите да го проучат и да го расшират што е можно повеќе. Тој беше одобрен едногласно на Меѓународниот секретаријат на ИМТ утрото на 7 март 2024 година. Овој документ ќе биде доставен на ратификација од нашата меѓународна конференција во јуни кога ќе ја покренеме новата Револуционерна Комунистичка Интернационала.
Револуционерната комунистичка интернационала ќе се стреми да постане знамето под коешто разбудената генерација на револуционерни младинци и работници ќе се здружи за рушење на капитализмот. Можеш лично да се вклучиш во нејзиното создавање, затоа што целата конференција ќе биде онлајн стримувана да ја следиш од дома или со другите другари да организирате заедничко гледање ширум разни земји во светот.
За регистрација следи го линкот за присуство на основачката конференција на РКИ.
Манифест на Револуционерната комунистичка интернационала
Во 1938 година, големиот руски револуционер Леон Троцки изјавил дека „историската криза на човештвото се сведува на криза на револуционерното раководство“. Овие зборови се вистинити и релевантни денес исто како и денот кога се напишани.
Во третата деценија на 21 век, капиталистичкиот систем го снајде егзистенцијална криза. Ваквите ситуации во никој случај не се невообичаени во историјата. Тие се израз на фактот дека даден општествено-историски систем ги достигна своите граници и повеќе не е способен да игра никаква прогресивна улога.
Марксистичката теорија на историскиот материјализам ни дава научно објаснување за оваа појава. Секој социо-економски систем произлегува од одредени причини. Се развива, цвета, па го достигнува својот врв, при што од тој миг влегува во фаза на опаѓање. Ова беше случај со робовладетелското општество и падот на Римската империја.
Во своето најдобро време, капитализмот успеа да ги развие индустријата, земјоделството, науката и техниката на ниво за кое не сонувале во минатото. Притоа, несвесно ги поставуваше материјалните основи за идно бескласно општество.
Но, ова ги достигна своите граници и сè се претвора во својата спротивност. Капиталистичкиот систем одамна го исцрпи својот историски потенцијал. Не можејќи да го однесе општеството понатаму, сега ја достигна точката од која нема враќање. Сегашната криза не е нормална циклична криза на капитализмот. Тоа е егзистенцијална криза, изразена не само во стагнацијата на производните сили туку и во општа криза на културата, моралот, политиката и религијата.
Проѕевачката бездна што ги дели богатите и сиромашните – меѓу безобразното богатство во рацете на неколку паразити, и сиромаштијата, бедата и очајот за големото мнозинство од човечкиот род – никогаш не била поголема.
Ова се гнасни симптоми на болеста на општеството кое е зрело до скапаност за соборување. Нејзиниот евентуален пад е неизбежен и не може да се избегне. Но, тоа не значи дека на буржоазијата ѝ недостигаат средства за одложување на кризите или за намалување на нивното влијание, барем донекаде и привремено.
Сепак, таквите мерки само создаваат нови и нерешливи противречности. Финансиската криза од 2008 година беше голема пресвртница. Вистината е дека светскиот капитализам никогаш не се опорави од таа криза.
Со децении, буржоаските економисти тврдеа дека „невидливата рака на пазарот“ ќе реши сè и дека владата не треба да игра никаква улога во економскиот живот на нацијата. Но, пазарите пропаднаа и беа спасени само со масовна владина интервенција. За време на таа криза, владите и централните банки беа принудени да истурат огромни суми пари во системот за да спречат целосна катастрофа.
Буржоазијата успеа да го спаси системот само со тоа што го турна многу подалеку од неговите природни граници. Владите потрошија огромни количества пари што не ги поседуваа. Овој непромислен метод се повтори во пандемијата од COVID-19.
Овие очајни мерки неизбежно доведоа до неконтролирана експлозија на инфлација и создавање на огромен јавен, корпоративен и приватен долг, што ги принуди владите да удрат на сопирачките. Сега целиот процес мора да оди во обратна насока. Ерата на исклучително ниски каматни стапки и лесни кредити сега е само слабо сеќавање на минатото. Нема можност да се вратиме на претходниот период во скоро време – ако воопшто некогаш може.
Глобалната економија се соочува со изгледи за најлошо сценарио во кое еден чинител се храни од друг за да произведе остра надолна спирална траекторија. Светот оди кон неизвесна иднина со карактеристики на бескраен циклус на војни, економски колапс и зголемена беда. Дури и во најбогатите нации, платите се поткопани од немилосрдниот пораст на цените, додека длабоките намалувања на јавната потрошувачка постојано ги нагризуваат социјалните услуги како што се здравството и образованието. Овие мерки претставуваат директен напад врз животниот стандард на работниците и средната класа. Но, тие служат само за продлабочување на кризата. Сите обиди на буржоазијата да ја врати економската рамнотежа служат само за уништување на социјалната и политичката рамнотежа. Буржоазијата се наоѓа заробена во криза за која нема решение. Тоа е клучно да се разбере за сегашната ситуација. Меѓутоа, Ленин одамна објасни дека не постои нешто како конечна криза на капитализмот. Доколку не биде соборен, капиталистичкиот систем секогаш ќе закрепнува дури и од најдлабоката криза, иако по страшна цена за човештвото.
Границите на глобализацијата
Главните причини за капиталистичките кризи се, од една страна, приватната сопственост на средствата за производство и, од друга, задушувачката јамка на националниот пазар, којшто е премногу тесен да ги задржи производните сили создадени во капитализмот. Извесно време, феноменот познат како „глобализација“ ѝ овозможи на буржоазијата делумно да го надмине ограничувањето на националниот пазар преку зајакнување на светската трговија и интензивирање на меѓународната поделба на трудот. Ова беше дополнително забрзано со инкорпорирањето на Кина, Индија и Русија на капиталистичкиот светски пазар, по распадот на Советскиот Сојуз. Ова беше главното средство со кое капиталистичкиот систем опстојуваше и растеше во изминатите неколку децении. Како што старите алхемичари веруваа дека го откриле тајниот метод за преобразување на обичниот метал во злато, така и буржоаските економисти веруваа дека го откриле тајниот лек за сите проблеми на капитализмот.
Сега овие илузии пукнаа како меури сапуница во воздух. Сосема е јасно дека овој процес ги достигна своите граници и оди во обратна насока. Економскиот национализам и протекционистичките мерки сега се доминантни тенденции – токму истите трендови што ја претворија рецесијата од 1930-тите во Големата депресија. Ова означува одлучувачка промена во целата ситуација. Тоа неизбежно доведе до огромно влошување на противречностите меѓу народите и ширење на воениот конфликт и протекционизмот. Тоа е многу јасно изразено со бучната кампања што ја води американскиот империјализам под знамето „Америка на прво место!“ „Америка на прво место“ значи дека остатокот од светот мора да се турка на втората, третата или четвртата позиција, што ќе доведе до дополнителни противречности. војни и трговски војни.
Ужас без крај
Кризата го наоѓа својот израз на нестабилност во секоја сфера: економска, финансиска, социјална, политичка, дипломатска и воена. Во сиромашните земји, милиони се соочени со бавна смрт од глад, притиснати од немилосрдниот стисок на империјалистичките лихвари. ООН процени во јуни 2023 година дека бројот на луѓе раселени присилно поради војна, глад и влијание на климатските промени, изнесува 110 милиони – што е нагло зголемување на нивоата пред пандемијата. Ова беше пред војната во Газа.
Во очајнички обид да избегаат од овие ужаси, голем број луѓе се принудени да побегнат во земји како САД и Европа. Оние кои ги прават тешките и опасни патувања да го преминат Медитеранот или Рио Гранде трпат неискажливо насилство и злоупотреби на патот. Десетици илјади умираат секоја година обидувајќи се. Ова се ужасните последици од економскиот и социјалниот колапс предизвикан од пустошот на таканаречената слободна пазарна економија и насилните акции на империјализмот, кои предизвикуваат пустош, смрт и уништување во незамисливи размери.
По падот на Советскиот Сојуз, САД извесно време станаа единствената суперсила во светот. Со колосална моќ дојде и колосалната ароганција. Американскиот империјализам ја наметна својата волја насекаде, користејќи комбинација на економска моќ и воени мускули да ја покори секоја нација којашто одби да се поклони пред Вашингтон. Преземајќи ја контролата врз Балканот и другите поранешни советски сфери на влијание, таа започна злобна и неиспровоцирана инвазија на Ирак што предизвика смрт на повеќе од еден милион луѓе. Инвазијата на Авганистан беше уште една крвава епизода. Никој не знае колку животи се изгубени во таа несреќна земја. Но, границите на американската моќ беа откриени во Сирија, каде што Американците претрпеа пораз како резултат на интервенцијата на Русија и Иран. Ова означи ненадејна промена на ситуацијата. Од тоа време па наваму, американскиот империјализам трпи серија понижувачки неуспеси.
Овој факт сам по себе е фрапантен доказ за кризата на капитализмот во светски размери. Во 19 век, британскиот империјализам извлече огромно богатство од неговата улога како доминантна светска сила. Но, сега работите се сменија во спротивност.
Кризата на капитализмот и растечките тензии меѓу нациите го прават светот многу потурбулентно и поопасно место. Да се биде главен полицаец во светот е сè посложена и скапа работа, со проблеми што се разгоруваат насекаде и со поранешни сојузници, кои при осет на слабост се здружуваат да му пркосат на главниот газда. Американскиот империјализам е најмоќната и најреакционерната сила на планетата. Нејзините воени трошоци се еднакви на оние на следните десет врвни земји заедно. А сепак, таа не е во состојба решително да ја наметне својата волја во ниту еден регион на светот.
Студената суровост на американскиот империјализам, а исто така и неговото одбивно лицемерие, беше јасно разоткриено со ужасните настани во Газа. Тоа беше активен учесник во суровиот масакр извршен врз беспомошни мажи, жени и деца од страна на монструозниот израелски режим. Оваа криминална агресивна војна не можеше да трае ниту еден ден без активната поддршка на американската владејачка клика. Сепак, додека лицемерно плачеше за судбината на овие жртви, Вашингтон продолжи да испраќа оружје и пари за да му помогне на Нетанјаху во извршување на нивната касапска работа. Но, највпечатлива беше целосната неспособност на Вашингтон да ги принуди Израелците да го прават она што им одговара на американските интереси. Колку и да ги влечеа конците, марионетата продолжи да танцува по сопствената мелодија. Ова беше многу поучен показател за падот на американската моќ, и тоа не само на Блискиот Исток. Способноста на една нација да доминира над другите не е апсолутна, туку релативна. Ситуацијата не е статична, туку динамична и постојано се менува. Историјата покажува дека поранешните заостанати и угнетени нации можат да се трансформираат во агресивни држави коишто се вртат против своите соседи и се обидуваат да доминираат и да ги искористат. Денес Турција е една од доминантните сили на Блискиот Исток. Таа е регионална империјалистичка сила. Слично, Русија и Кина, откако тргнаа по капиталистички пат, се покажаа како застрашувачки империјалистички сили со глобален дострел. Ова ги доведува во директен судир со американскиот империјализам. Кина и Русија сè уште немаат стекнато исто ниво на економска и воена моќ како САД, но се појавија како моќни ривали, предизвикувајќи го Вашингтон во глобалната борба за пазари, сфери на влијание, суровини и профитабилни инвестиции. Војните во Украина и Газа дадоа графички доказ за ограниченоста на моќта на американскиот империјализам.
Во минатото, тензии налик на денешните веќе ќе доведеа до голема војна меѓу Големите сили. Но, променливите услови го отстранија ова од дневниот ред – барем засега. Капиталистите не водат војна за патриотизам, демократија или кој било друг звучен принцип. Тие водат војна за профит, за освојување на странски пазари, извори на суровини (како нафтата) и за проширување на сферите на влијание.
Зарем тоа не е апсолутно јасно? И, исто така, не е ли многу јасно дека нуклеарна војна не би се водела за ништо од гореспоменатите работи, туку би била само заемно уништување на двете страни? Тие дури измислија фраза за да го опишат ова сценарио: MAD, луд на англиски (взаемно сигурно уништување).
Друг одлучувачки фактор што тежи против отворената војна меѓу главните империјалистички сили е масовното противење на војната, особено (но не исклучиво) во САД. Една неодамнешна анкета покажува дека само 5 отсто од населението на САД би сакале директна воена интервенција во Украина.
Ова е едвај изненадувачки, со оглед на понижувачките порази претрпени во Ирак и Авганистан, факт што е врежен во свеста на народот на САД. Ова, плус стравот дека директната воена конфронтација со Русија може да ескалира, создавајќи ризик од нуклеарна војна, делува како сериозно ограничување.
Иако во сегашните услови е исклучена светска војна, ќе има многу „мали“ војни и прокси војни како онаа во Украина. Ќе биде значајно глобалното влијание на таквите војни. Ова ќе ја зголеми општата нестабилност и ќе го разгори огнот на светскиот неред. Тоа многу јасно го покажаа настаните во Газа. Иднината што ја нуди овој систем може да биде само една: бескрајна беда, страдање, болести, војни за човечкиот род. Според зборовите на Ленин: капитализмот е ужас без крај.
Криза на буржоаската демократија
Економските услови во наредниот период ќе бидат многу послични на оние од 1930-тите отколку оние кои следеа по Втората светска војна. Затоа се поставува прашањето: дали буржоаската демократија ќе остане недопрена во догледна иднина?
Демократијата е, всушност, монопол на неколку богати и привилегирани нации, каде што класната војна може да се држи во прифатливи граници со давање отстапки на работничката класа.
Ова беше материјалната премиса врз која таканаречената демократија во земји како Соединетите Американски Држави и Велика Британија можеше да се одржува со децении. Републиканците и демократите, ториевците и лабуристите, наизменично се менуваа на власт, без да направат никаква фундаментална разлика.
Во реалноста, буржоаската демократија е само насмеана маска – фасада зад која се крие реалноста на диктатурата на банките и големите корпорации. До степен до кој владејачката класа не е во состојба да продолжи да дава отстапки на масите, насмеаната маска е фрлена на едната страна, за да се открие грдата реалност на владеење со насилство и принуда. Ова станува сѐ поочигледно.
Велеа дека слободниот пазар е гарант на демократијата. Но, демократијата и капитализмот се спротивни. Стратезите на Капиталот сега отворено изразуваат сомнеж за одржливоста на буржоаската демократија и самата иднина на самиот капитализам.
Стариот, утешен мит дека секој граѓанин има еднакви можности, сега е уништен од остриот контраст на гнасното богатство и луксузот што бесрамно се истакнуваат пред масата на сиромаштија, невработеност, бездомништво и очај, дури и во богатите нации.
Продлабочениот економски пад сега влијае не само врз работничката класа, туку и врз значителен слој од средната класа. Економските шокови, кризата на трошоците за живот, зголемената инфлација и постојано растечките каматни стапки претставуваат банкрот за малите бизниси. Постои општа несигурност и страв за иднината на сите нивоа на општеството со исклучок на супербогатите и нивните паразити.
Легитимноста на системот требаше да се заснова на широко споделен просперитет. Но, капиталот сѐ повеќе се концентрира во рацете на неколку милијардери, гигантски банки и корпорации.
Наместо демократија, имаме владеење на едвај прикриена плутократија. Богатството купува моќ. Сите го знаат ова. Демократија значи еден граѓанин, еден глас. Но, капитализмот значи еден долар, еден глас. Со неколку милијарди долари се купува билет за влез во Белата куќа.
Овој факт станува се поочигледен за повеќето луѓе. Расте индиферентноста кон постојниот политички поредок и недовербата – всушност омразата – кон владејачката елита и нејзините институции.
Самото парламентарно владеење е поткопано. Избраните тела се претвораат во обични дебатни клубови, додека вистинската моќ преминува од Парламентот во владиниот кабинет, од Кабинетот до кликите на неизбрани функционери и „советници“.
Дрската лага дека полицијата и судството се некако независни, се разголува за сите да ја видат. Како што ќе се интензивира класната борба, овие институции ќе бидат сè повеќе изложени и ќе губат каква било почит и авторитет што некогаш ги поседувале.
На крајот, буржоазијата ќе донесе заклучок дека има премногу неред, премногу штрајкови и демонстрации, премногу хаос. „Бараме ред! Веќе гледаме како се поставуваат ограничувања на демократските права, како што се правото на демонстрации, правото на штрајк, слободата на говорот и печатот.
Во дадена фаза, буржоазијата ќе биде во искушение да прибегне кон отворена диктатура во една или друга форма. Но, ова може да стане реална перспектива само доколку работничката класа претрпе серија тешки порази, како што беше случајот во Германија по Првата светска војна.
Но, долго пред тоа, работничката класа ќе има многу можности да ја тестира својата сила наспроти силата на буржоаската држава и да тргне да ја преземе власта во свои раце.
Дали постои ризик од фашизам?
Површните импресионисти на таканаречената левица на меѓународно ниво гледаат на трампизмот како на фашизам. Таквата конфузија не може да ни помогне да го разбереме вистинското значење на важните појави.
Оваа глупост ги води директно во мочуриштето на класно-колаборационистичките политики. Унапредувајќи ја лажната идеја за „помалото зло“, тие ја повикуваат работничката класа и нејзините организации да се обединат со едно реакционерно крило на буржоазијата против другото.
Токму оваа лажна политика им овозможи да ги натераат гласачите да го поддржат Џо Бајден и демократите – гласање за кое многу луѓе потоа горко зажалија.
Постојано зборувајќи за наводната опасност од „фашизмот“, тие ќе ја разоружаат работничката класа кога во иднина ќе се соочат со вистински фашистички формации. Што се однесува до сегашноста, тие целосно ја промашуваат поентата.
Има многу десничарски демагози наоколу, а некои дури и се избираат на власт. Сепак, тоа не е исто што и фашистички режим, кој се заснова на масовна мобилизација на разбеснетиот малограѓанин како овен за уништување на работничките организации.
Во 1930-тите, противречностите во општеството беа решени за релативно краток временски простор и можеа да завршат само со победа на пролетерската револуција или со реакција во форма на фашизам или бонапартизам.
Но, владејачката класа ги изгоре прстите кога застана зад фашистите во минатото. Нема лесно да оди по тој пат пак.
Уште поважно, денес, ваквото брзо решение е исклучено со променетиот однос на силите. Општествените резерви на реакција се далеку послаби отколку во 1930-тите, а специфичната тежина на работничката класа е далеку поголема.
Селанството во голема мера исчезна во напредните капиталистички земји, додека широките слоеви кои порано се гледаа себеси како средна класа (професионални луѓе, работници со бел мантил, наставници, универзитетски професори, државни службеници, лекари и медицински сестри) се приближија до пролетаријатот и станаа членови на синдикати.
Студентите, кои во 1920-тите и 1930-тите ги обезбедуваа ударните трупи за фашизмот, остро занишаа налево и се отворени за револуционерни идеи. Работничката класа, во повеќето земји, со децении не претрпела сериозни порази. Нејзините сили се главно недопрени.
Буржоазијата се наоѓа соочена со најсериозната криза во својата историја, но поради огромното зајакнување на работничката класа, таа не е во состојба брзо да тргне во насока на отворена реакција.
Тоа значи дека владејачката класа ќе се соочи со сериозни тешкотии кога ќе се обиде да ги врати придобивките од минатото. Длабочината на кризата значи дека ќе мора да се обидат да сечат и да сечат до коска. Но, тоа ќе предизвика експлозии во една земја по друга.
Еколошка катастрофа
Покрај постојаните војни и економски кризи, на човештвото му се заканува и силување на планетата. Во својата постојана потрага по профит, капиталистичкиот систем го отру воздухот што го дишеме, храната што ја јадеме и водата што ја пиеме.
Ја уништува амазонската прашума и поларните ледени покривки. Океаните се задушени со пластика и загадени со хемиски отпад. Животинските видови изумираат со алармантна брзина. И иднината на цели народи е загрозена.
Најсиромашните слоеви на општеството и работничката класа се најтешко погодени од влијанието на загадувањето и климатските промени. Згора на ова, владејачката класа бара од нив да ја платат сметката за кризата што ја создаде капитализмот.
Маркс објасни дека изборот пред човештвото e социјализам или варварство. Елементите на варварството веќе постојат дури и во најнапредните капиталистички земји и го загрозуваат самото постоење на цивилизацијата. Но, сега имаме право да кажеме дека капитализмот претставува закана за самото постоење на човечката раса.
Сите овие работи ја разбрануваат совеста на милиони луѓе, особено на младите луѓе. Но, моралната огорченост и гневните демонстрации се тотално недоволни. Ако еколошкото движење се ограничи на политиката на празни гестови, ќе се осуди на импотенција.
Екологистите се способни да укажат на најочигледните симптоми на проблемот. Но, тие не даваат правилна дијагноза, а без тоа е невозможно да се понуди лек. Еколошкото движење може да успее во своите цели само ако заземе јасна и недвосмислена антикапиталистичка револуционерна позиција.
Мора да се трудиме да ги достигнеме најдобрите елементи и да ги убедиме дека проблемот е самиот капитализам. Еколошката катастрофа е резултат на лудилото на пазарната економија и профитниот мотив.
Таканаречената слободна пазарна економија е немоќна да реши кој било од проблемите со кои се соочува човештвото. Таa е колосално расипничкa, деструктивнa и нечовечкa. По оваа основа не може да се постигне напредок. Случајот за планирана економија е несоборлив.
Потребна е експропријација на банкарите и капиталистите и замена на анархијата на пазарот со хармоничен и рационален систем на планирање.
Капиталистичкиот систем сега ги прикажува сите ужасни карактеристики на суштество кое ја изгубило секоја причина да постои. Но, тоа не значи дека признава дека се соочува со исчезнување. Всушност напротив.
Овој дегенериран и болен систем наликува на болен и сенилен старец кој упорно се држи до животот. Ќе продолжи да се тетерави додека не биде соборен од свесното револуционерно движење на работничката класа.
Задачата на работничката класа е да стави крај на овој долг процес на смртна агонија на капитализмот преку неговото револуционерно соборување и реконструкција на општеството од врвот до дното.
Постоењето на капитализмот сега претставува јасна и сегашна закана за иднината на планетата Земја. За да може човештвото да живее, капиталистичкиот систем мора да умре.
Субјективниот фактор
Од општата криза на капитализмот, може да се заклучи дека неговиот евентуален колапс е неизбежен и не може да се избегне. Во истата смисла, победата на социјализмот е историска неминовност.
Тоа е точно во општа смисла. Но, од општите тврдења е невозможно да се добие конкретно објаснување на актуелните настани.
Ако целата работа е сосема неизбежна, нема потреба од револуционерна партија, синдикати, штрајкови, демонстрации, изучување теорија или што било друго. Но, целата историја го докажува токму спротивното. Субјективниот фактор, лидерството, игра апсолутно фундаментална улога во одлучувачките моменти во историјата.
Карл Маркс истакна дека работничката класа без организација не е ништо повеќе од суровина за експлоатација. Без организација ние сме ништо. Со неа сме сѐ.
Но, тука доаѓаме до суштината на проблемот. Вистинското прашање е целосното отсуство на лидерство – целосната гнилост на водачите на работниците.
Историски еволуираните масовни организации на работничката класа беа подложени на притисокот на владејачката класа и ситната буржоазија во текот на деценискиот релативен просперитет. Ова ја зајакна контролата на бирократијата на работничките организации врз самите нив.
Кризата на капитализмот нужно значи криза на реформизмот. Десничарските лидери ги напуштија идеите врз кои беше основано движењето и се разведоа од класата што треба да ја претставуваат.
Повеќе од кој било друг период во историјата, раководството на работничките организации беше под притисок на буржоазијата. Да се користи изразот измислен од американскиот пионер социјалист Даниел Делеон и често цитиран од Ленин, тие се само „работнички подофицери на капиталот“. Тие го претставуваат минатото, а не сегашноста или иднината. Тие ќе бидат избришани во бурниот период што се отвора сега.
Но, проблемот не започнува и не завршува со десничарските реформисти.
Банкрот на „левицата“
Особено погубна улога одигра таканаречената левица, која насекаде капитулираше пред притисоците на десницата и естаблишментот. Тоа го видовме со Ципрас и со другите лидери на Сириза во Грција. Истиот процес може да се види со Подемос во Шпанија, во САД со Берни Сандерс и во Британија со Џереми Корбин.
Во сите овие случаи, левите лидери на почетокот ги разбудија надежите на многу луѓе, но овие надежи беа уништени кога капитулираа пред притисоците на десницата.
Би било лесно да се обвинат овие водачи за кукавичлук и слабост. Но, овде не се работи со некој индивидуален морал или личната храброст туку со екстремната политичка слабост.
Суштинскиот проблем на левите реформисти е тоа што тие веруваат дека е можно да се постигнат барањата на масите без раскинување со самиот капиталистички систем. Во тој поглед, тие не се разликуваат од десничарските реформисти, освен што вториве не се ни трудат да ја прикријат целосната капитулација пред банкарите и капиталистите.
Главно, денес „левите“ веќе не ни зборуваат за социјализам. Тие не се ниту сенка на старите левичарски лидери во 1930-тите. Наместо тоа, тие се ограничуваат на слаби барања за подобар животен стандард, подемократски права итн.
Тие веќе не се ни повикуваат на капитализмот, туку на „неолиберализмот“ – односно „лошиот“ капитализам, наспроти „убавиот“ капитализам – иако никогаш не кажуваат точно каков треба да биде овој имагинарен убав капитализам.
Поради тоа што одбиваат да раскинат со системот, левите реформисти неизбежно гледаат потреба да се прилагодат кон владејачката класа. Тие се обидуваат да докажат дека не се закана и дека може да им се верува да владеат во интерес на капиталистите.
Ова го објаснува нивното тврдоглаво одбивање да раскинат со десното крило – отворените агенти на владејачката класа внатре во работничкото движење – што тие се обидуваат да го оправдаат врз основа на потребата да се одржи единството.
На крајот, тоа секогаш ги наведува да капитулираат пред десното крило. Но, кога вториот ќе добие контрола, тие не ја покажуваат истата плашливост, туку веднаш започнуваат злобен лов на вештерки против левицата.
Така, кукавичлукот овде не е прашање на личниот карактер на овој или оној поединец. Тоа е нераскинлив дел од политичката ДНК на левиот реформизам.
Борбата против угнетувањето
Кризата на капитализмот го најде својот израз во многу длабоки струи на спротивставување на денешното општество, неговите вредности, неговиот морал и неговите неподносливи неправди и угнетување.
Централната контрадикција во општеството останува антагонизмот меѓу наемниот труд и капиталот. Меѓутоа, угнетувањето има многу различни форми, некои од нив значително постари и подлабоко вкоренети од наемното ропство.
Меѓу најуниверзалните и најболните облици на угнетување е онаа на жените во светот во кој доминираат мажи. Кризата ја зголемува економската зависност на жените. Намалувањето на државните социјални расходи несразмерно ги оптоварува жените со тежината на грижата за децата и грижата за старите лица.
Во светот има епидемија на насилство врз жените. И правата како пристапот до абортус се на удар. Ова предизвикува огромна реакција, а милитантното расположение расте, особено кај младите жени.
Бунтот на жените против ова монструозно угнетување е од фундаментално значење во борбата против капитализмот. Без целосно учество на жените не може да има успешна социјалистичка револуција.
Борбата против сите форми на угнетување и дискриминација е неопходен дел од борбата против капитализмот.
Нашиот став е многу едноставен: во секоја борба секогаш ќе застанеме на страната на угнетените против угнетувачите. Но, оваа општа констатација сама по себе е недоволна да ја дефинира нашата позиција. Мора да додадеме дека нашиот став е суштински одречен. Тоа значи: ние сме против угнетување и дискриминација од секаков вид, без разлика дали тоа е насочено кон жените, обоените луѓе, геј луѓето, трансродовите луѓе или која било друга угнетена група или малцинство.
Сепак, ние целосно ја отфрламе идентитетската политика, која, под превезот на одбрана на правата на одредена група, игра реакционерна и разделувачка улога што на крајот го ослабува единството на работничката класа и дава непроценлива помош за владејачката класа.
Работничкото движење се зарази со секакви туѓи идеи: постмодернизам, идентитетска политика, „политичка коректност“ и сите други бизарни глупости што се прошверцувани од универзитетите на „левата“ ситна буржоазија, која делува како преносен кабел за туѓата и реакционерна идеологија.
Како нуспроизвод на таканаречениот постмодернизам, политиката на идентитетот служеше да го раздвижи мозокот на студентите. Овие туѓи идеи се воведени во работничкото движење, каде што тие дејствуваат како најефективно оружје во рацете на бирократијата за нејзината борба против најборбените класни борци.
Ленин ја истакна потребата комунистите да се борат на сите фронтови – не само на економскиот и политичкиот, туку и на идеолошкиот фронт. Цврсто стоиме на цврстата основа на марксистичката теорија и филозофијата на дијалектичкиот материјализам.
Ова е во целосна спротивност со филозофскиот идеализам во сите негови облици: дали отворениот, нескриен мистицизам на религијата, или циничниот, прикриен и не помалку отровен мистицизам на постмодернизмот.
Затоа, борбата против оваа идеологија на туѓата класа и нејзините малограѓански застапници претставува многу важна задача. Не смее да се прават отстапки за разделувачките и контрареволуционерните идеи, кои играат во рацете на газдите и нивната вековна тактика: раздели па владеј.
Всушност, една здрава реакција против овие погубни идеи веќе започна меѓу слојот на млади што се движи кон комунизмот.
Комунистите цврсто стојат на теренот на класната политика и го бранат единството на работничката класа над сите поделби на раса, пол, јазик или религија. Не ни е грижа дали сте црни или бели, машко или женско. Ниту, пак, не сме ни оддалеку заинтересирани за вашиот животен стил или кој е или не е вашиот партнер. Тоа се чисто лични работи и ничија работа да се грижи – на бирократи, свештеници или политичари.
Единствениот услов да ни се придружите е да сте подготвени и спремни да се борите за единствената кауза која може да понуди вистинска слобода, еднаквост и вистински човечки односи меѓу мажите и жените: светата кауза на борбата за еманципација на работничката класа.
Но, предуслов за приклучување кон комунистите е да ги оставите сите реакционерни глупости на идентитетската политика надвор пред портите.
Синдикатите
Сегашниот период е најбурниот и најгрчливиот во историјата. Поставена е сцена за општо заживување на класната борба. Но, нема да биде лесно. Работничката класа почнува да се буди од повеќе или помалку период на спиење. Ќе мора повторно да научи многу лекции, дури и такви елементарни лекции како потребата да се организира во синдикатите.
Но, раководството на масовните организации, почнувајќи од синдикатите, се насекаде во жална состојба. Тие се покажаа дека се целосно несоодветни да ги задоволат најитните потреби на работничката класа. Не успеаја ниту самите да ги изградат и зајакнат синдикатите.
Како резултат на тоа, цели слоеви на новата генерација на млади работници ангажирани во несигурни работни места како доставувачи, работници во центрите за повици и слично, се нешто налик на суровина за експлоатација.
Работејќи во ужасни услови во модерните работилници како магацините на Амазон, тие се подложени на брутална експлоатација, долги часови и лоши плати. Деновите кога работниците можеа да добијат сериозни зголемувања на платите само со закана за штрајк, одамна ги нема. Шефовите ќе кажат дека не можат да си дозволат ниту да го одржат сегашното ниво на плати, а камоли да даваат отстапки.
Оние кои сè уште сонуваат за класен мир и консензус живеат во минатото, во фаза на капитализам што престана да постои. Утописти се синдикалните лидери, а не марксистите! Се отвора панорама на големи битки, но и на порази на пролетаријатот како резултат на лошото раководство. Она што се бара е полнокрвна борбеност и оживување на класната борба.
Процесот на радикализација ќе продолжи и ќе се продлабочува. Ова ќе отвори големи можности за работата на комунистите во синдикатите и работните места.
Патот напред бара сериозна борба против реформизмот, борба за регенерација на масовните организации на работничката класа, почнувајќи од синдикатите. Тие мора да се трансформираат во борбени организации на работничката класа.
Но, тоа може да се постигне само со непопустлива борба против реформистичката бирократија. Синдикатите мора да се исчистат од врвот до дното, а политиките на класна колаборација целосно да се елиминираат.
Борбеноста не е доволна
Борбата против реформизмот не значи дека сме против реформи. Не ги критикуваме синдикалните лидери затоа што се борат за реформи, туку напротив – затоа што воопшто не се борат.
Тие бараат прилагодување со газдите, избегнуваат преземање на милитантни дејствија и кога ќе бидат принудени на тоа од притисокот на обичните членови, прават сè што е во нивна моќ да го ограничат ударот и да постигнат гнил компромис со цел да се стави крај на движењето што е можно поскоро.
Комунистите ќе се борат и за најмалите реформи кои претставуваат подобрување на животниот стандард и правата на работниците. Но, под сегашни услови, борбата за значајни реформи може да успее само до степен до кој ќе добие најширок и најреволуционерен опсег.
Ограничувањата на формалната буржоаска демократија ќе бидат изложени до степен до кој таа ќе биде тестирана во пракса. Ќе се бориме да ги одбраниме сите значајни демократски барања, за да создадеме најповолни услови за најцелосен развој на класната борба.
Работничката класа како целина може да учи само преку сопственото искуство. Без секојдневната борба за напредок во капитализмот, социјалистичката револуција би била незамислива.
Но, на крајот на краиштата, синдикалната милитантност не е доволна. Во услови на капиталистичка криза, дури и придобивките што ги остварува работничката класа не можат да бидат долготрајни.
Она што газдите ќе го признаат со десната рака ќе го вратат со левата. Зголемувањето на платите се анулира со инфлација или зголемување на даноците. Фабриките се затвораат, а невработеноста се зголемува.
Единствениот начин да се осигураме дека реформите нема да бидат откажани е преку борба за радикална промена во општеството. Во одреден момент, одбранбените борби може да се трансформираат во офанзивни. Токму преку искуството на малите борби за парцијални барања се подготвува теренот за конечната битка за власт.
Потребата за партијата
Работничката класа е единствената вистинска револуционерна класа во општеството. Таа нема никаква причина да посакува продолжување на системот заснован на приватна сопственост на средствата за производство и експлоатација на човечката работна сила да ја задоволи грабната алчност на неколку богати паразити.
Должност на комунистите е да го освестат несвесниот или полусвесниот стремеж на работничката класа да го промени општеството. Само работничката класа ја има потребната моќ да ја урне диктатурата на банкарите и капиталистите.
Никогаш да не заборавиме дека ниту една сијалица не свети, ниту тркало не се врти и ниту телефонот не ѕвони без љубезна дозвола на работничката класа.
Тоа е колосална сила. А сепак тоа е моќ само во потенцијал. За таа потенцијална моќ да стане реалност, потребно е нешто друго. Тоа нешто е организација.
Постои прецизна аналогија со моќта на природата. Пареата е токму таква моќ. Таа беше моторната сила за индустриската револуција. Тоа е моќта што ги придвижува моторите, обезбедувајќи светлина, греење и енергија за да донесе живот и движење во големите градови.
Но, пареата станува моќ само кога е концентрирана во механизам наречен клип. Без таков механизам, таа само бескорисно би се расфрлала во атмосферата. Останува обичен потенцијал и ништо повеќе.
Дури и на најелементарното ниво, секој класно свесен работник ја разбира потребата од синдикално организирање. Но, највисокиот израз на пролетерската организација е револуционерната партија која го обединува најсвесниот, најпосветениот и најборбениот слој на класата во борбата за рушење на капитализмот. Создавањето ваква партија е најитната задача пред нас.
Свеста
Растечката економска и социјална нестабилност се заканува да ги поткопа темелите на постојниот поредок. Како може да се објаснат насилните промени на изборите насекаде, десно и лево и назад кон десно?
Миописките леви реформисти ги обвинуваат работниците за нивната наводна заостанатост. На тој начин се обидуваат да се оправдаат и да ја прикријат сопствената погубна улога. Но, она што ова го одразува е очај и целосен недостаток на сериозна алтернатива. Масите очајнички се обидуваат да најдат излез. И тие тестираат една по друга опција. Една влада, партија и лидер по друг се ставени на тест и се наоѓаат како сиромашни и отфрлени.
Во овој процес, реформистите играат најжалосна улога, а левите реформисти уште пожалосна, ако тоа е можно. Како резултат на ова, гледаме промена во свеста. Тоа не е бавна, постепена промена што може да се очекува.
Потребно е време за созревање, но квантитетните промени на крајот достигнуваат критична точка каде квантитетот наеднаш станува квалитетен. Остри промени во свеста се својствени за целата ситуација.
Токму тоа е вид на промена што сега ја гледаме, особено кај младите. Истражувањето побарало од над 1.000 возрасни Британци да ги рангираат зборовите и фразите што најмногу ги поврзуваат со „капитализмот“.
Највисоки резултати беа „алчноста“ (73 проценти), „постојаниот притисок за напредување“ (70 проценти) и „корупцијата“ (69 проценти). А 42 отсто од испитаниците се согласиле со фразата „во капитализмот доминираат богатите, тие ја поставуваат политичката агенда“.
Промената најјасно се изразува во трендот кон комунистички идеи кај младите. Овие млади луѓе се нарекуваат комунисти, иако многумина никогаш не го прочитале Манифестот на комунистичката партија и немаат познавање од научниот социјализам.
Но, предавствата на левицата направија самиот збор „социјализам“ да им смрди во ноздрите. Тоа повеќе не резонира со најдобрите луѓе. Тие велат: „Сакаме комунизам. Само тоа и ништо помалку од тоа“.
Што е тоа комунист?
Во делот на Манифестот на комунистичката партија со наслов Пролетери и комунисти, го читаме следново:
„Во каков однос комунистите стојат пред пролетерите како целина?
„Комунистите не се посебна партија наспроти другите партии од работничката класа.
„Тие немаат никакви интереси одвоени од интересите на целокупниот пролетаријатот.
„Тие не поставуваат никакви секташки принципи во кои би сакале да го вкалапат пролетерското движење.
„Комунистите се разликуваат од другите работнички партии само по ова: 1. Во националните борби на пролетерите од различните земји, тие ги истакнуваат и ги спроведуваат заедничките, од националноста независни интереси на целокупниот пролетаријат […]
„Затоа, комунистите се од една страна, практично, најнапредниот и најрешителниот дел од работничките партии во секоја земја, оној дел што ги турка напред сите други; од друга страна, теоретски, тие имаат предност пред големата маса на пролетаријатот јасно да ги разберат условите, текот и општите резултати на пролетерското движење“.
Овие редови многу добро ја изразуваат суштината на работата.
Дали е вистинско време за револуционерна комунистичка интернационала?
Зголемената реакција против таканаречената слободна пазарна економија ги преплаши апологетите на капитализмот. Тие со страв гледаат кон неизвесна и бурна иднина.
Заедно со ова распространето расположение на песимизам, попромислените претставници на буржоазијата почнуваат да откриваат непријатни паралели со светот од 1917 година. Токму во тој контекст се поставува потребата за револуционерна партија со чисто знаме и јасни револуционерни политики.
Меѓународниот карактер на нашето движење произлегува од фактот дека капитализмот е светски систем. Уште од самиот почеток, Маркс се трудеше да создаде меѓународна организација на работничката класа.
Меѓутоа, по сталинистичката дегенерација на Комунистичката интернационала, таква организација не постоеше. Сега е време да започнеме Револуционерна комунистичка интернационала!
Ова некои ќе го сфатат како секташтво. Но, тоа не е ништо од тој вид. Немаме апсолутно ништо заедничко со ултралевичарските и секташки групи кои се шетаат наоколу како смешни пауни на маргините на работничкото движење.
Мора да им свртиме грб на секташите и да се соочиме кон новите свежи слоеви кои се движат кон комунизмот. Потребата од ваков чекор не е ниту израз на нетрпеливост ниту на субјективен волунтаризам. Тоа е вкоренето во јасното разбирање на објективната ситуација. Токму тоа, и ништо друго, го прави таквиот чекор апсолутно неопходен и неизбежен.
Да ги испитаме фактите:
Најновите анкети од Британија, САД, Австралија и други земји ни даваат многу јасен показател дека идејата за комунизам брзо се шири. Потенцијалот за комунизам е огромен. Наша задача е да го направиме овој потенцијал реалност давајќи му организациски израз.
Со организирање на авангардата во вистинска револуционерна комунистичка партија, со спојување со дисциплинирана болшевичка организација, едукација на марксистички идеи и обука за методите на Ленин, ќе изградиме сила што може да игра клучна улога во развојот на социјалистичката револуција во наредниот период.
Тоа е нашата задача. Мора да ги надминеме сите пречки за да го постигнеме тоа.
Сталинизам наспроти болшевизам
Долго време, непријателите на комунизмот веруваа дека успешно ги истерале духовите на Октомвриската револуција. Се чинеше дека распадот на Советскиот Сојуз го потврди нивното верување дека комунизмот е мртов и закопан. „Студената војна заврши“, се израдуваа тие, „и ние победивме“.
Меѓутоа, спротивно на легендата која толку упорно ја повторуваат нашите класни непријатели, не пропадна комунизмот во 1980-тите, туку сталинизмот – ужасна, бирократска и тоталитаристичка карикатура која немаше никаква врска со режимот на работничка демократија воспоставен од Ленин и Болшевиците во 1917 г.
Сталин спроведе политичка контрареволуција против болшевизмот, засновајќи се на привилегирана каста на функционери кои се искачија на власт во периодот на одливот на револуцијата по смртта на Ленин. За да ја зацврсти својата контрареволуционерна диктатура, Сталин беше обврзан да ги убие сите другари на Ленин и огромен број други вистински комунисти.
Сталинизмот и болшевизмот, далеку од тоа дека се идентични, не се само различни по вид: тие се меѓусебно исклучувачки и смртни непријатели, разделени со река од крв.
Дегенерација на „Комунистичките“ партии
Комунизмот е неизбришливо поврзан со името на Ленин и славните традиции на Руската револуција, но денешните комунистички партии се „комунистички“ само по име. Лидерите на тие партии одамна ги напуштија идеите на Ленин и болшевизмот.
Одлучувачки прекин со ленинизмот беше прифаќањето на антимарксистичката политика на социјализмот во една земја. Во 1928 година, Троцки предвиде дека тоа неизбежно ќе доведе до национал-реформистичка дегенерација на секоја Комунистичка партија во светот. Ова предвидување се покажа како точно.
Во почетокот, лидерите на Комунистичките партии послушно ги извршуваа диктатите на Сталин и бирократијата, ропски следејќи го секој преврат и пресврт што доаѓаше од Москва. Подоцна го отфрлија Сталин, но наместо да се вратат кај Ленин, направија нагло свртување надесно. Во отцепувањето од Москва, во повеќето земји овие партии усвоија реформски перспективи и политики.
Следејќи ја фаталната логика на „социјализмот во една земја“, раководството на секоја национална партија се приспособи на интересите на буржоазијата на сопствената земја. Ова доведе до целосна дегенерација, па дури и целосна ликвидација на Комунистичките партии.
Најекстремен случај беше италијанската комунистичка партија (КПИ), која порано беше најголемата и најмоќната во Европа. Политиките на национал-реформистичката дегенерација на крајот доведоа до распаѓање на КПИ и негова трансформација во буржоаска реформистичка партија.
Британската комунистичка партија во денешно време има влијание само преку дневниот весник „Морнинг стар“, чија линија не оди подалеку од една млака верзија на левиот реформизам. Тоа, всушност, е само лево покритие за синдикалната бирократија.
Шпанската комунистичка партија ПКЕ е во коалициска влада која испраќа оружје во Украина како дел од војната на НАТО против Русија. Како резултат на тоа, ПКЕ доживеа голем пад. Младинското крило (УЈКЕ) ја отфрли официјалната линија и беа исклучени.
Комунистичката партија на Соединетите Држави (КПСАД) функционира како нешто повеќе од изборна машина за Демократската партија, повикувајќи на глас за Бајден како „глас против фашизмот“.
Јужноафриканската комунистичка партија е дел од прокапиталистичката влада на АНК веќе 30 години, па дури и го бранеше масакрот на 34 рудари кои штрајкуваа во Марикана во 2012 година.
Списокот е бесконечен.
Кризата во Комунистичките партии
Во овој критичен момент од светската историја, меѓународното комунистичко движење се наоѓа во целосен хаос.
Комунистичките партии ширум светот одговорија на масакрот во Газа со повици за „почитување на меѓународното право“ и резолуциите на Обединетите нации, односно на големите империјалистички сили.
Но, токму инвазијата на Украина од страна на Русија во февруари 2022 година предизвика длабок раскол, при што повеќето комунистички партии скандалозно се приклонија на позицијата на сопствената владејачка класа. Многу комунистички партии, особено на Запад, ја покриваа својата премолчена поддршка за НАТО со пацифистички апели за мир, „преговори“ итн. Нападот врз Газа од Израел ги направи работите уште полоши.
Француската комунистичка партија (КПФ), на пример, се повлече од Левата изборна коалиција (НУПЕС), бидејќи нејзиниот водач Меланшон одби да го окарактеризира Хамас како терористичка организација.
Во другата крајност, некои партии станаа нешто повеќе од инструменти на руската и кинеската надворешна политика, претставувајќи ги како прогресивни сојузници на борбата на слабите и зависни нации да се „ослободат од империјалистичката колонизација и должничкото ропство“.
Комунистичката партија на Руската Федерација (КПРФ) е екстремен случај. Изгуби секакво право на независно постоење, а камоли комунистичко. Партијата на Зјуганов одамна стана само групен следбеник на реакционерниот режим на Путин.
Овие противречности доведоа до низа поделби. Меѓународен состанок на комунистичките и работничките партии (ИМКРП) во Хавана во 2023 година не успеа ниту да даде изјава за војната во Украина бидејќи не можеше да најде „консензус“.
Кризата во комунистичкото движење и улогата на ККЕ
Многу обични комунистички работници реагираа против овој бесрамен ревизионизам.
Грчката комунистичка партија (ККЕ) несомнено презеде важни чекори во отфрлањето на старата дискредитирана сталинистичко-меншевичка идеја за две фази. Усвои коректен интернационалистички став за украинската војна, која ја карактеризира како интер-империјалистички конфликт.
Тоа доведе до движење на работници за бојкот на испораката на оружје од грчките пристаништа во Украина. Ова ќе биде добредојдено од сите вистински комунисти. Сепак, иако е очигледно од големо значење, прерано е да се заклучи дека напредокот што го постигнаа грчките комунисти е завршен.
Особено, неопходно е целосно да се отцепи од антимарксистичката теорија на социјализам во една земја и да го усвои ленинистичкиот обединет фронт.
ККЕ се обидува да изгради врски со другите комунистички партии кои го делат нејзиниот став за војната во Украина како интер-империјалистички конфликт. Тоа е чекор во вистинската насока. Сепак, предуслов за успех е отворена и демократска дебата која ќе ги вклучи сите вистински комунистички тенденции во светот.
Врз основа на дипломатија и „консензус“ наспроти дебатата и демократскиот централизам, невозможно е да се реконструира вистинска комунистичка интернационала заснована на идеите и методите на Ленин.
Наша задача е да го вратиме движењето на неговото вистинско потекло, да раскинеме со кукавичкиот ревизионизам и да го прегрнеме знамето на Ленин. За таа цел, подаваме рака на пријателство кон секоја партија или организација што ја дели оваа цел.
Кога Троцки ја лансираше Интернационалната лева опозиција, тој ја замисли како лева опозиција на меѓународното комунистичко движење. Ние сме вистински комунисти – болшевици-ленинисти – кои беа бирократски исклучени од редовите на комунистичкото движење од страна на Сталин.
Секогаш сме се бореле да го одржиме црвеното знаме на Октомври и вистинскиот ленинизам и сега мораме да си го вратиме вистинското место како составен дел на светското комунистичко движење.
Дојде време да се отвори искрена дискусија во движењето за минатото, кое конечно ќе раскине со последните остатоци од сталинизмот и ќе подготви терен за трајно комунистичко единство врз цврстите темели на ленинизмот.
Долу ревизионизмот!
За борбено единство на сите комунисти!
Назад кон Ленин!
Политиката на Ленин
Наша непосредна задача не е да ги освоиме масите. Тоа е нешто сосема надвор од нашите сегашни можности. Нашата цел е да ги придобиеме најнапредните и класно свесни елементи. Само така можеме да најдеме пат до масите. Но, не можеме лесно да го третираме нашиот пристап кон масите.
Новата генерација работници и млади бараат излез од ќорсокакот. Најдобрите елементи разбраа дека единственото решение лежи во тргнувањето по патот на социјалистичката револуција.
Тие почнуваат да ја разбираат природата на проблемите пред нив и постепено почнуваат да ја сфаќаат потребата од радикални решенија. Но, нивната нетрпеливост може да ги наведе на грешки.
Работата на комунистите би била многу едноставна доколку се што се бара е да се бомбардира работничката класа со револуционерни пароли. Но, тоа е сосема несоодветно, па дури и може да стане контрапродуктивно.
Работничката класа може да учи само преку искуството, особено искуството на големите настани. Обично се учи само бавно – премногу бавно за многу револуционери кои понекогаш потпаѓаат под влијание на нетрпеливост и фрустрација.
Ленин разбрал дека, пред болшевиците да ја освојат власта, тие прво морале да ги освојат масите. За ова е неопходна голема флексибилност во тактиката. Ленин секогаш им препорачуваше на револуционерите да бидат трпеливи: „трпеливо објаснете“ беше неговиот совет до болшевиците, дури и во екот на револуцијата од 1917 година.
Без разбирање на тактики, тргнувајќи од конкретното искуство на работничката класа, сите разговори за изградбата на револуционерното движење се безделни муабети: тоа е како нож без сечило.
Затоа прашањата за стратегијата и тактиката мора да заземаат централно место во размислувањата на комунистите. И Ленин и Троцки имаа многу јасна идеја за односот на комунистичката авангарда со масовните реформистички организации.
Ова беше сумирано во она што несомнено беше дефинитивната изјава на Ленин за револуционерните тактики: Левичарењето како детска болест на комунизмот. Повеќе од еден век подоцна, списите на Ленин за оваа важна тема остануваат книга запечатена со седум печати за псевдо-троцкистичките секташи.
Тие насекаде го дискредитираа знамето на троцкизмот и ѝ дадоа непроценливи услуги на бирократијата. Тие замислуваат дека масовните организации можат само да се отпишат како историски анахронизми. Нивниот однос кон овие организации е ограничен на остри осуди за предавство. Но, овие тактики водат директно во слепата улица.
Тие немаат ништо заедничко со флексибилните методи на Ленин и Троцки, кои ја разбраа потребата комунистите да градат мостови до масата работници кои остануваат под влијание на реформистите.
Мораме одлучно да му свртиме грб на овој стерилен секташизам и смело да се соочиме кон работничката класа. Со трпеливо објаснување на комунистичките политики на масите и поставување барања на реформистичките лидери, можно е да се придобијат реформистичките работници во комунизмот.
„Сета власт на Советите“
Доволно е да се спомене фактот дека, во 1917 година, Ленин го промовираше слоганот „Сета власт на Советите“, во време кога овие организации, кои ја претставуваа масата работници и војници, беа под контрола на реформистичките меншевици и социјални револуционери.
Со овој слоган, Ленин им велеше на реформистичките водачи на Советите: „многу добро, господа. Вие го имате мнозинството. Предлагаме да ја земете власта во ваши раце и да му го дадете на народот тоа што го сака – мир, леб и земја. Ако го направите ова, ние ќе ве поддржиме, ќе се избегне граѓанска војна, а борбата за власт ќе се сведе на мирна борба за влијание внатре во Советите“.
Кукавичките реформски лидери немаа намера да ја преземат власта. Тие се потчинија на буржоаската привремена влада, која пак се подреди на империјализмот и реакцијата. Работниците и војниците во Советите на тој начин можеа сами да ја увидат предавничката природа на нивните водачи и се свртеа кон болшевизмот.
Само со такви средства беше можно болшевиците да преминат од мала партија од приближно 8.000 членови во февруари 1917 година во масовна сила способна да го освои мнозинството во Советите во периодот непосредно пред Октомвриската револуција.
Пред сè, денес ни е неопходно да го задржиме чувството за реалност. Вистинските сили на комунизмот беа отфрлени од историските сили надвор од нашата контрола. Сведени сме на малцинство од малцинството во работничкото движење.
Имаме правилни идеи, но големото мнозинство од работничката класа допрва треба да се увери дека нашите идеи се точни и неопходни. Во најголем дел, тие остануваат под влијание на традиционалните реформистички организации од едноставна причина што лидерите на тие организации им го нудат она што изгледа како лесен и безболен излез од кризата.
Во реалноста, овој пат води само до натамошни порази, разочарувања и беда. Комунистите во никој случај не можат да ја препуштат работничката класа на милоста на реформистичките класни предавници и бирократи. Напротив, ние мора да водиме непопустлива борба против нив. Но, нема шанси работничката класа да избегне да помине низ болната школа на реформисти.
Наша задача не е да ги удираме од страна, туку да го поминеме искуството со нив, рамо до рамо, помагајќи им да ги извлечат лекциите и да го најдат патот напред, како што направија болшевиците во 1917 година.
Изградете мост до работниците!
Мора да воспоставиме дијалог со работничката класа, во кој не гледаме како туѓи елементи или непријатели, туку како другари во борбата против заедничкиот непријател – Капиталот. Мора да им ја докажеме супериорноста на комунизмот, не со зборови туку со дела.
Мораме да најдеме начини и средства да добиеме публика меѓу масата работници кои остануваат под влијание на реформиизмот. Бирократијата ќе ги користи сите бескрупулозни методи за да ги изолира комунистите од рангираните работници. Забрани, пропишувања, протерувања, лаги, клевети, навреди и напади од секаков вид. Но, комунистите секогаш ќе најдат начини и средства за надминување на овие пречки. Не постои начин на кој бирократијата, која го узурпираше раководството на работничките организации, не може да ги спречи комунистите да допрат до работничката класа.
Не постои златно правило за одредување тактика, која се одредува со конкретни услови. Ова не е принципиелно, туку практично прашање. Ленин секогаш имал флексибилен однос кон тактичките работи. Истиот Ленин кој неуморно се залагаше за раскинување со Социјалдемократијата во 1914 година и го поддржа формирањето на независна Комунистичка партија во Британија, исто така предложи британската партија да поднесе барање за припадност кон Лабуристичката партија, додека одржуваше сопствена програма, знаме и политики.
Под одредени околности, можеби ќе биде неопходно да ги испратиме сите наши сили во реформистичките организации за да ги придобиеме работниците што се движат лево на цврста револуционерна позиција.
Во сегашната фаза, сепак, тоа не е поставено. Условите за тоа отсуствуваат. Но, во секое време, неопходно е да се најде пат до работничката класа. Тоа не е тактичко прашање, туку прашање на живот и смрт на комунистичката авангарда.
Комунистите, дури и додека работат како независна партија, се обврзани да се соочат со масовните организации на работничката класа, спроведувајќи тактика на обединет фронт секаде каде што е можно, за да најдат пат до масите. Ова се базичните правила за секој што е дури и оддалеку запознаен со идеите и методите на Маркс, Енгелс, Ленин и Троцки.
Нашата политика се заснова токму на советите на Ленин и на тезите од првите четири конгреси на Комунистичката интернационала. Ако ова не го разбираат нашите секташки критичари, тоа е целосно нивна несреќа.
За што се бориме?
Во суштина, целите на комунистите се исти како оние на работниците воопшто. Ние се залагаме за целосно елиминирање на гладот и на бездомништвото; за гарантирана работа во добри услови; за драстично намалување на работната недела и освојување на слободното време; за гарантирано, висококвалитетно здравство и образование; за крај на империјализмот и војната; и за крај на лудото уништување на нашата планета.
Но, посочуваме дека, во услови на капиталистичка криза, овие цели можат да се постигнат само преку непопустлива борба и дека тоа на крајот може да биде успешно само кога ќе доведе до експропријација на банкарите и капиталистите. Токму поради оваа причина Троцки ја разви идејата за преодни барања.
Комунистите ќе интервенираат со најголема енергија во секоја борба на работничката класа. Конкретните барања што комунистите ги поставуваат во движењето, се разбира, често ќе се менуваат во согласност со променливите услови и ќе варираат во зависност од условите во секоја земја. Затоа, програмскиот список на барања не би бил на место во манифест од ваква природа.
Меѓутоа, методот со кој комунистите во сите земји треба да формулираат конкретни барања беше брилијантно елабориран од Троцки во 1938 година и објавен во основниот документ на Четвртата интернационала, Смртната агонија на капитализмот и задачите на Четвртата интернационала – или Преодната програма како тоа е попознато.
Барањата претставени во тој документ претставуваат сумирање на програмата што ја разработиле Ленин и болшевиците, а се содржани во објавените тези и документи од првите четири конгреси на Комунистичката интернационала.
Основната идеја за преодните барања може едноставно да се наведе. Троцки објасни дека во периодот на капиталистичкиот пад, секоја сериозна борба за подобрување на животниот стандард неизбежно ќе оди „надвор од границите на капиталистичките сопственички односи и на буржоаската држава“.
Како што во војувањето, одбранбените битки можат да се претворат во офанзива, така и во класната борба, борбата за непосредни барања може да доведе, под одредени околности, до скок во свеста и движење во насока на револуционерна борба за власт.
Конечно, ниту една реформа никогаш не може да добие траен карактер доколку не е поврзана со рушење на буржоаскиот поредок.
Комунистите се борат за целосна еманципација на работничката класа, за ослободување од угнетувањето и агонијата на трудот. Тоа може да се постигне само со уништување на буржоаската држава, експропријација на средствата за производство и воведување на социјалистичко планирање под демократска работничка контрола и управување.
Од ова зависи иднината на човештвото. Според зборовите на големиот ирски марксист Џејмс Коноли:
„За нашите барања најумерени се,
Ние ја сакаме само земјата“.
Дали комунизмот е утописка идеја?
Последното засолниште за бранителите на капитализмот е да кажат дека нема алтернатива за нивниот банкротиран систем. Но, дали некој разумен човек може да верува во ова?
Дали навистина е вистина дека човечката раса не е способна да замисли систем кој е супериорен во однос на сегашната ужасна ситуација? Таквото фантастично тврдење претставува монструозна клевета за интелигенцијата на нашиот вид.
Укинувањето на диктатурата на банкарите и капиталистите ќе овозможи создавање економија која е рационално планирана да ги задоволи потребите на човештвото, а не грабежната алчност на грст милијардери.
Решението е очигледно за секој сериозен мислител. И сега е во наши раце. Тоа е единствениот начин да се укине гладот, сиромаштијата, војните и сите други зла на капитализмот и да се создаде свет погоден за живеење на луѓето.
Непријателите на комунизмот тврдат дека ова е утопистичка идеја. Ова обвинување има ироничен призвук. Она што е утописко е токму социо-економскиот систем кој ја надживеал својата корисност, чиешто постоење е во флагрантна контрадикција со реалните потреби на општеството. Таквиот систем нема право да постои и е осуден да завршува во буништето на историјата.
Нема ништо утописко во комунизмот. Напротив. Материјалните услови за ново и повисоко човечко општество веќе постојат на светски размери и брзо созреваат.
Огромниот напредок во науката и технологијата нуди привлечна слика за свет ослободен од сиромаштија, бездомништво и глад. Развојот на вештачката интелигенција, во комбинација со модерната роботика може да послужи за намалување на часовите на работа до точка каде што, на крајот, луѓето повеќе нема да мора да работат освен по личен избор.
Укинувањето на ропството на трудот е токму материјалната премиса за бескласно општество. Тоа сега е сосема можно. Тоа не е утопија, туку нешто што ни е добро во дофат. Новиот свет е во процес на раѓање, растејќи тивко, но постојано во утробата на стариот.
Но, во капитализмот, сè е претворено во својата спротивност. Во систем каде сè е подредено на мотивот за профит, секој нов технолошки напредок означува зголемување на невработеноста заедно со продолжување на работниот ден и зголемување на експлоатацијата и ропството.
Сè што предлагаме е да го замениме неправеден и ирационален систем каде што сè е подредено на ненаситната алчност на неколкумина, за рационална и хармонична планирана економија, заснована на производство за задоволување на човечките потреби.
За вистинска Комунистичка Интернационала!
Пред три децении, во времето на падот на Советскиот Сојуз, Френсис Фукујама триумфално го прогласи крајот на историјата. Но, историјата не се отстранува така лесно. Продолжува по својот пат, без оглед на мислењата на буржоаските чкртаници. И сега тркалото на историјата се заврте за 180 степени.
Падот на Советскиот Сојуз несомнено беше голема историска драма. Но, во ретроспектива, тоа ќе се гледа како само увертира за многу поголема драма – крајната криза на капитализмот.
Од причините наведени погоре, сегашната криза ќе има пролонгирана природа. Може да трае со години, па дури и децении, со подеми и падови, поради отсуството на субјективниот фактор. Сепак, ова е само едната страна на медалот.
Кризата одамна ќе трае, но тоа воопшто не значи дека ќе биде мирно и спокојно. Напротив! Влеговме во најтурбулентниот и највознемирениот период во историјата на модерното време.
Кризата ќе влијае на една по друга земја. Работничката класа ќе има многу можности да ја преземе власта. Остри и нагли промени се имплицитни во целата ситуација. Тие можат да избувнат кога најмалку ги очекуваме. Мора да бидеме подготвени.
Веќе не е потребно да се убедуваат широките слоеви на младите во супериорноста на комунизмот. Тие се веќе комунисти. Тие бараат чисто знаме, организација која радикално се разликува од реформизмот и кукавичкиот „левичарски“ опортунизам.
Мора да ги преземеме сите можни практични мерки да ги најдеме и да ги регрутираме. Тоа подразбира прогласување на нова партија и нова Интернационала. Целата ситуација тоа го бара. Тоа е апсолутно неопходна и итна задача која не признава одлагање.
Она што се бара е вистинска Комунистичка партија, која се заснова на идеите на Ленин и другите големи марксистички учители, и Интернационала на линиите на Комунистичката интернационала во текот на првите пет години.
Нашите бројки сè уште се мали во споредба со големите задачи кои ни се соочуваат и немаме илузии на тој резултат. Но, секое револуционерно движење во историјата отсекогаш го започнувало животот како мал и навидум безначаен елемент.
Ни претстои важна работа, а таа работа веќе вроди со важен плод и доаѓа во одлучувачка фаза.
Ние рапидно растеме затоа што сега пливаме заедно со струјата на историјата. Пред се ги имаме правилните идеи. Ленин рече дека марксизмот е семоќен затоа што е вистинит. Овој факт нè исполнува со доверба во иднината.
Големиот француски утописки социјалист Фурие го дефинираше социјализмот како начин да се актуелизира потенцијалот на човечката раса.
За време на комунизмот, за прв пат во историјата на човештвото, вратите ќе бидат отворени за масите вистински да го сфатат светот на културата што им е ускратен. Патот ќе биде отворен за несонуван процут на уметност, музика и култура, каков што светот никогаш не видел.
За нов свет, во кој животот ќе добие сосема ново значење. И за прв пат, мажите и жените ќе можат да се издигнат до својот вистински раст врз основа на целосна еднаквост. Тоа ќе биде скок на човештвото од царството на нужноста во доменот на слободата.
Мажите и жените повеќе нема да треба да ги насочуваат очите кон облаците во потрага по подобар живот после смртта. Тие ќе доживеат нов свет, во кој самиот живот, прочистен од угнетување, експлоатација и неправда, ќе добие сосема ново значење.
Тоа е прекрасното нешто за кое се бориме: рај на овој свет.
Тоа е она што значи вистински комунизам.
Тоа е единствената причина за која вреди да се бориме.
Затоа сме комунисти!
Обврска на секој од нас е да се погрижи оваа работа да се изврши веднаш, без двоумење и со апсолутно уверување дека ќе успееме.
Нашите борбени слогани нека бидат:
● Долу империјалистичките разбојници!
● Долу капиталистичкото ропство!
● Експропријајте ги банкарите и капиталистите!
● Да живее комунизмот!
● Работници од сите земји, обединете се!
● Напред кон градење на нова Интернационала!
Лондон, 7 март 2024
