За револуционерни, а не климатски промени!
Меѓународното движење против климатските промени го разбранува целиот свет. Во претходната година, во текот на неколку денови на глобална акција, милиони млади луѓе од повеќе до 100 земји излегоа од училиштата да се придружат на протестот „Петоци за иднина“ (Fridays For Future) со што се бараше брза акција по прашањето на климатската криза.
Декларација на Интернационалната марксистичка тенденција:
Со масовно излегување на улица, со заземање на патишта и блокада на градови, овие демонстрации ги натераа политичарите да се сопрат и да обрнат внимание. Оваа мобилизацијата ја исполни новата генерација со чувство на самодоверба, моќ и цел. За демонстрантите, идејата за масовни борбени акции за сега се правило, а не исклучок. Зборот „штрајк“ цврсто стои во прв план во мислите на младите. Лекцијата е јасна: ако сакате нешто, морате да се организирате и да се борите за тоа.
Започнувајќи од Шведска, минатата година со седмичните протести на една ученичка, Грета Тунберг, движењето #youthstrike4climate набрзо се прошири низ светот. Во секоја земја, ситуацијата е иста, студенти и млади се вклучуваа во политичката активност, со барање за „промена на системот, а не на климата“.
Потребна е итна акција. Клучно е драстично намалување на нивоата на штетните емисии и загадување. Мерките за превенција и ублажување на штетните ефекти мораат да се преземат во огромни размери, како што се изградба на одбрана од поплави и пошумување. Но капиталистите и нивните политички претставници се потполно неспособни да извршат радикални промени коишто се неопходни.
Потребна е глобална акција за да се реши глобалниот проблем, но капиталистичките влади се неспособни. Некои светски лидери прогласија климатска вонредна состојба. Но, тоа е само празна фраза што ја изговараат политичарите на крупниот бизнис. Сепак, и тие не одлучуваат во капитализмот. Наместо тоа, иднината на човештвото и нашата планета е оставена на милост на тнр. „невидлива рака“ на пазарот.
Грета Тунберг истакна дека научниците се игнорираат и бараше од владите да ги разгледаат научните докази и упатства. Слично, активистите на движењето Побуна против изумирањето (Extinction Rebellion) се обидоа да ја „подигнат свеста“ и да ги убедат политичарите низ стратегија на отворена директна акција.
Но, капиталистите и нивните политичари нема да ги убедат морални аргументи, ни факти или бројки. Во крајна линија, не можеме да очекуваме дека оваа елита отуѓена од стварноста ќе направи било што да се заштити Земјата, затоа што нивниот единствен критериум е зголемување на профитите на сметка на другите.
Корпорациите ќе газат преку законите секогаш кога е потребно да се намалат трошоци, да се надминат нивните ривали, да се освојат нови пазари и да се зголемат профитите.
Капиталистичките политичари како одговор на ова уништување немаат што да понудат. Сѐ што можат да предложат е да се собереме заедно и да направиме поединечно чекори за да се намали еколошкото уништување.
Но „решенијата“ кои потекнуваат од нив се потполно реакционерни. Во основа, тоа е воведување на штедење со екоманипулација (зелено перење мозок) – да се убедуваат работниците и сиримашните дека мораат да се стегнат за да го решат проблемот што го создале капиталистите и нивниот расипан систем.
Уште поважно, оваа либерална, индивидуалистичка мантра се спротивставува на фактите. Една понова студија покажува дека 100 големи компании (главно произведувачи на фосилни горива) сносат одговорност за преку 70% од емисија на гасови на пластеничка градина. Тоа покажува каде е главната вина за климатските промени.
Како одговор на овој проблем, некои леви политичари – како Александра Окасио-Кортез во САД покренаа барање на „Нов зелен договор“ (Green New Deal) со барање до владите да се смали испуштањето на јаглерод со вложување во обновливи извори на енергија и со тоа да се создадат нови зелени работни места.
Овие нејасни предлози во основа се кејнизијанска стратегија со стремеж за регулирање и управување на капиталистичкиот систем. Но, капитализмот не може да се управува. Тој не може да се скроти и да се направи „зелен“. Сѐ додека економијата е основана на производство поради заработка, крупниот бизнис ќе управува со владите, а не обратно.
Мораме да бидеме јасни: капитализмот ја убива нашата планета. Неговата незаситна трка за профити е одговорна за дерегулација што ги руши еколошките стандарди и животните услови. Корпорациите водени од заработката одлучуваат што да се произведува и како се произведува. Но така не се работи плански. Наместо тоа, нашата економија е оставена на анархијата на пазарот.
Проблемот е профитниот мотив, а не економскиот раст. Затоа барањата на одредени делови на зеленото движење за „нула раст“ и „контрараст“ се реакционерни. „Нулта раст“ во капитализмот се вика рецесија – а знаеме дека таа удира на работничката класа и сиромашните. Аргументот за постојана рецесија е аргумент за постојани мерки на штедење.
Единствен начин да се создаде одржлива економија – во којашто растот на животниот стандард нема да биде спротивставен со зачувувањето на планетата – е на основите на демократски, рационален, социјалистички план на производство.
Во приватните раце, големите монополи создаваат огромни количини на отпад и се штетни за околината. Национализирани, под социјалистички економски план, тие можат да ги употребат модерните зелени технологии да ја намалат емисијата и загадувањето во рок од неколку години, при тоа да се осигура квалитетна храна, дом, образование, превоз и здравство за сите.
Со комбинација на најголемите научни умови со вештините на работниците во индустријата, под демократска работничка контрола, ние можеме да ги пренасочиме општествените технолошки достигнувања и ресурси во служба на човештвото и планетата.
Во многу земји, поддршката на зелените партии порасна поради растечката загриженост за околината и општата недоверба во традиционалните партии на естаблишментот. Но, во основа, лидерите на зелените партии се само либерали, кои не претставуваат предизвик на системот или не го гледаат општеството поделено на меѓусебно спротивствени класи.
Од заклучокот дека капитализмот е корен на проблемот следува дека мора да се бориме за радикална промена на класна основа, каде работниците и младината заедно ќе се борат за смели социјалистички еколошки мерки.
Во тој поглед, деновите на интернационална акција на 20 и 27 септември може да бидат голем чекор напред за ова движење. Грета Тунберг исправно ги повика работниците ширум светот да се придружат на студентите во глобалните демонстрации. Во некои места, синдикатите се одзваа на овој повик, со ветување дека ќе се приклучат на штрајкови и протести заедно со младите активисти.
Следниот чекор за целото работничко движење е да го следат овој пример и да ги поддржат климатските протести. Моќта на организираната работничка класа, наоружана со социјалистичка програма, би била незапирлива. Како што од секогаш велеа марксистите, ниту една сијалица и ниту едно тркало не можат да се придвижат без дозвола од работничката класа.
Само со укинување на капиталистичкиот систем и негова замена со социјализам можеме да ја планираме употребата на ресурсите на нашата планета на демократски начин. Само со социјалистичка трансфромација на општеството можеме да ги задоволиме потребите на мнозинството во склад со природата, наместо да се создава профит за паразитското малцинство.
Науката и технологијата постојат за да се справат со климатските промени. Но во капитализмот, овие сили ја уништуваат планетата Земја, наместо да ја спасуваат. Социјализам или варварство – тоа е иднината пред нас. Потребна е револуција.
- Максимална мобилизација за Септемврискиот климатски штрајк!
- Студенти и работници – заедно во борба!
- Капитализмот е проблемот, социјализмот е решението!
- Приклучи се на ИМТ!
(Декларација на ИМТ, 2 септември 2019)
