ДОЛУ ЛИЦЕМЕРИЕТО! ОДБРАНИ ЈА ГАЗА! – ИЗЈАВА НА ИМТ

Следната изјава на Меѓународната марксистичка тенденција ја изразува нашата солидарност со палестинскиот народ. Таа е одговор на одвратното лицемерие на Западниот империјализам и неговите лакеи, кои се собираат зад реакционерната израелска држава додека таа ја истура крвавата одмазда врз Газа по ненадејниот напад на Хамас на 7 октомври. Понатаму објаснуваме зошто слободата за Палестина може да се постигне само со револуционерни средства и со рушење на капитализмот во целиот регион.

таму објаснуваме зошто слободата за Палестина може да се постигне само со револуционерни средства и со рушење на капитализмот во целиот регион.

Молскавичниот напад, започнат од Хамас во саботата на 7 октомври, предизвика шокови низ целиот свет. Веднаш наиде на гласен хор на осуда од Западните влади.

Нападот веднаш беше претставен со најстрашни зборови од медиумите. Западното јавно мислење беше темелно подготвено од она што комично е опишано како наш „слободен печат“ да заземе страна во конфликтот, кој, како и обично е прикажан како силите на доброто наспроти силите на злото.

Во оваа злокобна комедија на грешки, улогите се погодно сменети. Жртвите стануваат агресори, а агресорите стануваат жртви. Оваа лага е поткрепена со постојан прилив на морални осуди на насилството, убиствата и сите други грозоморни атрибути на тероризмот.

Во Вашингтон, според Њујорк тајмс, претседателот Бајден „се наежил од гнев“ бидејќи ги окарактеризирал делата како „чисто неизвалкано зло“ и недвосмислено ветил дека ќе застане со Израел против тероризмот.

Претседателот на најбогатата и најмоќната држава во светот не губеше време најавувајќи дека САД ќе ја забрзаат испораката на дополнителна опрема, ресурси и муниција за Израел, како и испраќање на својот најнов и најнапреден носач на авиони, заедно со целосен ударен носач, кон Источниот Медитеран.

Империјалистички лицемери или релативност на моралот

Убиството на мажи и жени е нешто што природно предизвикува чувство на одвратност кај повеќето луѓе. Постојано сме потсетени на библиската заповед: „Не убивај“.

Оваа заповед, на прв поглед, носи апсолутен карактер. Меѓутоа, со поблиско набљудување, станува јасно дека одбивноста на владејачката класа и медиумите кон насилството и убиствата не е нималку апсолутна, туку има сосема релативна содржина.

Кога обичните мажи и жени го изразуваат својот ужас и огорченост од злосторствата за кои читаат во печатот, тоа е нормална човечка реакција што можеме да ја разбереме и да сочувствуваме со неа.

Но, кога истите зборови се искажани од американски претседател, чии раце се извалкани со крвта на безброј невини луѓе, можеме само да ги кренеме рамениците и да се тргниме со гадење.

Империјалистичките никаквеци кои се преправаат дека се шокирани од насилството, постојано започнуваа злобни и агресивни војни. Тие не се колебаа да започнат две децении долги крвави војни против Ирак и Авганистан, во кои беа убиени стотици илјади цивили. Тие ги бомбардираа Либија, Сирија, Судан, Србија, без никакво внимание за невините цивили.

Најгрозоморниот случај од сите во последно време беше варварската војна против народот на Јемен, една од најсиромашните земји на планетата, која ја водеше Саудиска Арабија со целосна поддршка, соучесништво и активно учество на САД, Велика Британија и други империјалистички сили.

Ако некоја војна може да се опише како геноцидна, Јемен сигурно беше тоа. Според ОН, над 150.000 луѓе се убиени во Јемен, како и проценките за повеќе од 227.000 мртви како резултат на страшниот глад намерно создаден од Саудијците и нивните сојузници, кои исто така беа одговорни за уништувањето на болниците и објектите за здравствена заштита.

Овие бројки несомнено претставуваат сериозно потценување на вкупниот број на жртви нанесени на народот на Јемен од Саудијците и нивните империјалистички поддржувачи.

Но, каде беа осудите на ова варварство? Каде беше протестот од Вашингтон и Лондон? Каде беа џиновските наслови што извикуваа за „тероризам“? Тие молчеа, бидејќи западните влади беа активно вклучени во оваа војна за истребување против еден сиромашен и угнетен народ.

Тие немаат право да се жалат на насилство или да обвинуваат некого за „тероризам“. Кога станува збор за војна, бескорисно е да се повикуваме на морални или хуманитарни разгледувања. Војните се за убивање луѓе. И никогаш во историјата немало хуманитарна војна.

Тоа е само цинична фраза, пригоден лист од смоква, кој во денешно време го користат агресорите за да ја оправдаат својата агресија во очи на ред јавното мислење.

Газа и Украина, или релативноста на „правото на самоодбрана“

Што се однесува до таканареченото право на Израел да се брани, тука повторно ги гледаме двојните стандарди на Западниот империјализам. Кога станува збор за Украина, тие ја вооружија до заби за да се бори против Русија во нивно име, под изговор дека народот под окупација има право да возврати.

Но, кога станува збор за Палестинците, одеднаш ова право целосно исчезнува. Наместо да ги бранат угнетените, империјалистите ги вооружуваат и ги снабдуваат угнетувачите. Очигледно правото на самоопределување не важи за сите!

Патем, следејќи ја извртената логика на империјализмот, украинскиот претседател Володимир Зеленски ја спореди руската инвазија на неговата земја со Хамас и го додаде својот рапав мал глас во хорот кој го брани „правото на Израел да се брани“! Дали ни треба уште некој доказ за реакционерната природа на овој господин?

Очекувано, Зеленски ја обвини Русија дека сака војна на Блискиот Исток да ја поткопа меѓународната поддршка за Украина, во коментари кои ја одразуваат загриженоста дека војната меѓу Израел и Хамас може да го одвлече вниманието од борбата на Киев.

„Русија е заинтересирана да предизвика војна на Блискиот Исток, така што нов извор на болка и страдање ќе може да го поткопа светското единство, да ги зголеми раздорот и противречностите и на тој начин да и помогне на Русија да ја уништи слободата во Европа“, рече тој.

Зеленски е очаен човек, кој ќе прибегне кон сè што мисли дека ќе го обезбеди протокот на оружје и пари кога Украина ќе претрпи крупен пораз на бојното поле и има јасни знаци на колеблива поддршка меѓу сојузниците, вклучително САД, Словачка и Полска.

Одмазда

Штом некој ќе ја прифати теоријата на релативност онака како што се применува на моралот, станува едноставна работата да се оправда убиството – сè додека тоа е извршено од „наша страна“. Овој пригоден морален релативност го гледаме на дело токму сега.

Одговорот на Израел на нападот на Хамас во саботата беше брз и брутален. Бенјамин Нетанјаху изјави дека Израел е во војна. Тој вети дека ќе ја сведе Газа на „пуст остров“.

Борбени авиони го удираа окупираниот појас, срамнуваа со земја високи згради во станбени области, неселективно погодувајќи училишта, болници и џамии.

Училиште управувано од Агенцијата на ОН за палестински бегалци, каде што немаше „милитанти“, доби директен удар. И многу станбени блокови беа мета, без претходно предупредување.

Израел продолжи да ја заковува Газа со воздушни напади, со што некои згради станаа урнатини. Официјални лица во Газа рекоа дека се погодени болници и училишта и дека веќе се убиени 900 Палестинци, вклучувајќи 260 деца (во моментот на пишување на текстот).

Сето ова нема врска со самоодбрана, туку има врска со жед за одмазда. Не за прв пат, израелската држава се обидува да го казни народот на Газа за постапките на неговите водачи со намерно гаѓање цивили.

Израелскиот министер за одбрана Јоав Галант нареди „целосна опсада“ на Појасот Газа: „Наредив целосна опсада на Појасот Газа. Нема да има струја, храна, гориво, се е затворено“.

Лишувањето на мажите, жените и децата од храна, вода и струја се претпоставува дека е кривично дело според „меѓународното право“. Дури и патетичните Обединети нации најдоа за згодно да ги потсетат Израелците на овој мал детал, иако резултатите од овој љубезен потсетник беа очекувано нула.

„Човечки животни“

И како го оправдуваат сето ова? Многу едноставно.

Израелскиот министер за одбрана Јоав Галант јасно ги кажа работите кога рече: „Ние се бориме со човечки животни и постапуваме соодветно“.

Овој јазик ни е добро познат. Вообичаена практика на империјалистите е да го оправдуваат колењето со дехуманизирање на непријателот. Ако прифатиме дека нашите непријатели не се луѓе како нас, туку само животни, чувствуваме право да се однесуваме со нив како што сакаме.

Да се потсетиме дека Евреите со децении не беа сметни за луѓе, туку за суштества. Тоа значеше дека може да бидат тепани, мачени, изгладнети и убиени, кому му е гајле? На крајот на краиштата, тие се „само животни“ или „човечки животни“. Разликата е чисто семантичка.

Но, жителите на Појасот Газа не се животни. Тие се луѓе, како што и жителите на Израел се луѓе. И сите човечки суштества имаат право да бидат третирани исто.

Хор од лицемери

Како во добро испланиранo едногласие, политичките лидери ширум светот се префрлија во брзањето да ја декларираат својата безусловна поддршка за „правото на Израел да се брани“. Десни и „леви“, републиканци и демократи – сите гласно пеат од истата добро нaучена химна.

Истите медиуми кои молчеа за злосторствата на империјализмот, исто така, беа многу пропустливи во известувањето за криминалниот терор што израелската држава им го нанесува на Палестинците со децении. Тие беа жртви на постојани насилни провокации од страна на ултрадесничарските еврејски доселеници.

Очигледно, ова има за цел да обезбеди материјална поддршка за правото на Израел да се „одбрани“ со атомизирање на мал појас земја исполнета со два и пол милиони сиромашни луѓе. Таа е опишана како најголемиот затвор на отворено во светот.

Целиот империјалистички камп стои зад Израел додека се движи во насока да ги масакрира Палестинците во Газа. И во случај бомбите, артилериските гранати и проектилите да не убијат доволно голем број Палестинци, Европската унија планираше да елиминира уште неколку со глад.

ЕУ објави дека ја суспендира финансиската помош за Палестинците, од која тие во голема мера зависат за нивниот опстанок. Одлуката беше толку скандалозна што подоцна беше сменета.

Овде ја гледаме сумирана во неколку редови дестилираната суштина на она што поминува како „западната цивилизација“.

Не е изненадување што десничарските „лабуристички“ лидери како Сер Кир Стармер во Британија веднаш ги додадоа своите пискави гласови на овој лицемерен хор. Овие дами и господа одамна му ја продадоа душата на Ѓаволот. Тие не се ништо повеќе од агенти на империјализмот.

Но, десните реформисти не се единствените виновници. На нивен срам, многу „леви“ реформисти се приклучија во осудата (Сандерс, Илхан Омар, АОК, Француската „Комунистичка“ партија, меѓу другите.)

Не за прв пат овие таканаречени левичари го покажаа својот целосен кукавичлук и непринципиелност. Тие веднаш се свиткаа под притисокот на капиталистичките масовни медиуми и буржоаското јавно мислење и на крајот ја влечат линијата на владејачката класа.

Интернационалната марксистичка тенденција нема да се приклучи на лицемерниот хор на империјалистите и нивните паразити.

Каде стоиме ние?

Во секоја војна, завојуваните страни секогаш користат приказни за злосторства – реални или измислени – со цел да ги оправдаат своите акти на насилство и убиства. Односот на комунистите кон војната никогаш не може да се заснова на сензационалистичка пропаганда што цинично се користи за да се оправда едната или на другата страна. Ниту, пак, може да се оправда војна по основ на тоа кој прв нападнал. Нашиот однос кон војната мора целосно да почива на други основи.

Нашата позиција е многу едноставна:

Во секоја борба, ние секогаш ќе застанеме на страната на сиромашните угнетени луѓе, никогаш на страна на богатите и моќните угнетувачи.

Во дадениот случај мора да се постави прашањето: кои се угнетувачите, а кои се угнетените? Дали Палестинците ги угнетуваат Израелците? Никој со здрав разум не верува во тоа.

Не се Палестинците тие кои окупираат земја што не им припаѓа и ја држат со сила. Не се тие кои ги истеруваат израелските доселеници од земјата што беше окупирана од нив со генерации, туку токму обратно.

Не се тие кои им ги ускратуваат најосновните права на израелските граѓани или ги подложуваат на брутални блокади и ги сведуваат на презрени луѓе во нивната земја.

Дали е потребно да се рецитира долгиот список на злосторства извршени од реакционерната израелска држава врз Палестинците?

Немаме простор да ги спомнеме овие злосторства, кои продолжуваат, ден по ден, месец по месец и година по година, претворајќи ги животите на Палестинците во жив пекол.

Палестинците се сведени на статус кој не се разликува многу од еден вид ропство. А робовите, кога се лишени од секое друго право, можат да прибегнат само кон единственото право што им останува: правото на бунт.

Низ историјата, бунтовите на робовите обично биле придружени со акти на екстремно насилство, кои биле само одраз на екстремното угнетување што тие самите го претрпеле во рацете на сопствениците на робови.

Ова е жален факт. Но, тоа не нè ослободува од обврската да го браниме револтот на робовите против робовладетелите. Маркс се занимава со ова прашање во една статија напишана во 1857 година, во која тој одговара на написите во британскиот печат кои ги нагласуваат злосторствата извршени за време на индиското востание против Британците:

„Злосторствата извршени од револтираните сепои во Индија се навистина ужасни, грозни, неискажливи – какви што некој е подготвен да сретне – само во востанички војни, војни на националности, на раси и пред сè на религија; со еден збор, како што угледната Англија порано аплаудираше кога беше извршено од Вендејаните на „Сините“, од шпанските герилци на неверните Французи, од Србите на нивните германски и унгарски соседи, од Хрватите на виенските бунтовници, од Garde Mobile на Кавањак или Декебристите на Бонапарта за синовите и ќерките на пролетерска Франција.

„Колку и да е озлогласено однесувањето на Сепоите, тоа е само рефлекс, во концентрирана форма, на однесувањето на самата Англија во Индија, не само за време на епохата на основањето на нејзината Источна империја, туку дури и во текот на последните десет години од долго-воспоставеното владеење. За да се карактеризира тоа владеење, доволно е да се каже дека тортурата станува органска институција на нејзината финансиска политика. Има нешто во човечката историја како одмазда: и правило за историска одмазда е нејзиниот инструмент да не биде фалсификуван од навредениот, туку од самиот злосторник“. К. Маркс, (Индискиот бунт)

Дали го поддржуваме Хамас?

Нашите непријатели ќе речат: тогаш вие го поддржувате Хамас. На ова обвинување ќе одговориме: никогаш не сме го поддржувале Хамас. Ние не ја споделуваме неговата идеологија, ниту ги одобруваме методите што ги користи.

Ние сме комунисти и имаме свои идеи, програма и методи, засновани на класната борба меѓу богатите и сиромашните, угнетувачите и угнетените. Токму тоа го одредува нашиот став во секој случај.

Но, нашите разлики со Хамас, иако фундаментални, не се фундаментални како разликите што нè одвојуваат од американскиот империјализам – најреакционерната сила на планетата – и неговите соучесници во криминалот, израелската владејачка класа.

Нашите критичари ќе прашаат: дали се согласувате со убиството на толку многу невини цивили? Ќе одговориме дека никогаш не сме заговарале такви работи. Ниту пак ги оправдуваме.

Нашата прва задача, да го цитираме Спиноза, не е ниту да плачеме ниту да се смееме, туку да разбереме. Моралните разгледувања се крајно бескорисни за да се објасни било што. За да се разбере што се случува, неопходно е да се постави прашањето на поинаков начин: што беше тоа што доведе до нападот на Хамас?

Дали тоа може да се одвои од децениското угнетување, насилство и окупација на Палестина од страна на реакционерната држава Израел?

Се разбира не.

Израел е моќна и богата држава која со децении им ја одзема сопственоста и ги угнетува Палестинците со комбинација на брутална и економскa сила.

И, исто така, мора да го видиме синџирот на настани што директно доведоа до сегашната ситуација. Не падна од ведро сино небо, како што бараат да веруваме.

Предавство

Империјалистите им ветија на Палестинците правда – само ако почекаат уште малку. Но, тие чекаа и чекаа и единствениот резултат беше натамошно уништување на нивната татковина и натамошно губење на правата.

Кога ќе се исцрпи трпението на угнетените, порано или подоцна, тие ќе се нафрлат на својот угнетувач. Во такви моменти неминовно ќе се прават ексцеси и бруталности. Тоа е по природа за жалење. Но, кој е навистина одговорен?

Ако маж или жена изврши ладнокрвно убиство, тоа несомнено е кривично дело и се казнува како такво.

Но, ако жената долги години е подложена на дивјачка бруталност од нејзиниот сопруг и еден ден се сврти против својот мачител и го убие, повеќето луѓе би рекле дека треба да се земе предвид околноста што довела до нејзините постапки.

Да се вратиме на овој случај. Во неделите пред експлозијата, еврејските верски фанатици вршеа постојани провокации. Тие упаднаа во комплексот на џамијата Ал-Акса – едно од најсветите места во исламскиот свет. Тие дејствуваа под полициска и воена заштита.

Провокација

Нетанјаху е во сојуз со ционистичката крајна десница, од кои некои се отворено фашисти. Нивната наведена цел е да предизвикаат нова Накба – односно, физички да ги отстранат Палестинците од земјата во која живеат сега, почнувајќи од Ерусалим и Западниот Брег.

Оваа политика не е нова, но ескалира во последните месеци. Доселениците, увезени главно од САД и регрутирани меѓу најекстремните религиозни фундаменталисти, изградија населби на Западниот Брег.

Тие се поврзани со мрежа на воено бранети патишта, кои ја сечат територијата формално под контрола на Палестинската територија.

Реакционерните доселеници се чувствуваат охрабрени и заштитени од ултранационалистичката израелска влада.

Вооружени банди на религиозни фанатични доселеници спроведуваат погроми против Палестинците со отворена или прикриена поддршка на израелската армија и полиција. Овие грабежи на земјиште се претпоставува дека се нелегални според „меѓународното право“. Но, сите побожни резолуции донесени од ОН во бесмислен ритуал не направија ништо за да ги спречат овие криминални дела.

Под овие услови, никој не може навистина да биде изненаден што Палестинците возвраќаат. Угнетените луѓе имаат право на отпор.

Лицемерите ќе тврдат дека двете страни се виновни затоа што и двете користеле насилство. Формално, оваа изјава е вистинита. Но, нејзината содржина е фундаментално лажна. Насилството на едниот не може да се поистоветува со насилството на другиот. Апсолутно нема еквивалентност меѓу двете страни.

Од една страна, имаме модерна напредна капиталистичка земја, опремена со нуклеарно оружје, борбени авиони вооружени со моќни ракети, напредна технологија и опрема за надзор, која смета на целосна материјална и финансиска поддршка од најмоќната империјалистичка земја во светот.

Од друга страна, ги имаме угнетените Палестинци, кои се борат со било какво оружје што ќе им дојде при рака.

Да се биде изненаден од неодамнешните настани е всушност крајно глупаво. Со оглед на овие околности, некаква експлозија беше апсолутно неизбежна, иако времето и содржината на истата не можеа да се предвидат – дури ни од израелските тајни служби.

Израел е понижен

Неопходно е да се пристапи кон војната под свои услови, а не да се воведуваат вонредни размислувања кои се сосема туѓи кон тоа. Она што предизвика бес кај израелската владејачка класа не е бројот на луѓе кои ги загубија животите. Нивните грижи се чисто од практична природа.

Од чисто воена гледна точка, нападот беше успешен. Неочекуваниот Блицкриг целосно ги изненади толку фалените израелски разузнавачки служби. Добро вооружени групи командоси навлегоа во одбраната на Израел, пробивајќи ја она што требаше да биде непробојна линија и нанесувајќи им сериозни загуби на израелските сили.

Кога ова стана познато, предизвика бран на паника и страв во Израел, каде населението беше смирувано од властите со верување дека е заштитено со неранливата линија на одбрана. Преку ноќ, вербата на луѓето во митот за неповредливост беше уништена. Овој факт ќе има непроценливи последици за иднината.

Спротивно на тоа, веста за нападот се славеше на улиците на многу арапски престолнини. Масите беа охрабрени од фактот дека, конечно, моќната израелска држава претрпе понижувачки пораз. Во споредба со овој факт, сите други разгледувања се чинеше дека се од второстепена важност.

Нетанјаху се чувствува исклучително сигурен затоа што ја има цврстата поддршка на американскиот империјализам, кој го снабдува Израел со бескрајни количини долари и смртоносно оружје.

Тие ја преместија својата амбасада во Ерусалим – шлаканица за сите Палестинци. Претседателот Трамп ја донесе таа провокативна одлука. Но, претседателот Бајден не го промени тоа. Тој сака да го обезбеди еврејскиот глас на изборите следната година, како и да одржи еден од неколкуте преостанати непоколебливи сојузници во регионот.

Мирно или насилно?

Нашите непријатели многу често нè соочуваат со прашањето: дали сте за насилство? Може и да не прашаат дали сме за бубонската чума, бидејќи тоа е исто толку празно од вистинска содржина.

Има прашања кои сами си се одговараат, а овие се токму од тој вид. Но, само да се одговори негативно е сосема бескорисно. Би требало да се објаснат конкретните околности во кои се применува насилството: за која цел? И во чиј интерес? Без такви информации навистина е невозможно да се даде точен одговор. Така е во секој конфликт, така е и сега.

Многумина од „левицата“ (како и обично) се ограничуваат на општо осудување на насилството, повикувајќи на „мирно решение“ преку „преговори“ и интервенција на „меѓународните институции“. Но, ова е лага и измама.

Веќе 75 години има бескрајни преговори и разговори и тоа не ја унапреди каузата за палестинската слобода ниту една педа. Со децении таканаречените Обединети нации носеа резолуции со кои се осудува израелската окупација на палестинските територии во 1967 година, но ништо не се промени. Всушност, ситуацијата стана многу полоша.

Сегашната ескалација на конфликтот всушност е резултат на целосниот неуспех на Договорот од Осло. Идејата за формирање палестинска државичка веднаш до Израел на капиталистичка основа беше осудена на неуспех, како што предупредувавме во тоа време.

Целта на Израел беше да го предаде одржувањето ред врз Палестинците на Палестинската национална власт, предводена од буржоаските националисти на Фатах кои беа целосно деморализирани и органски неспособни да ја подигнат палестинската национално-ослободителна борба напред.

Последните 30 години го открија страшниот неуспех на решението за две држави, наметнато од американскиот империјализам и израелскиот капитализам врз Палестинците.

Не е ни чудо што во една неодамнешна анкета на јавното мислење, 61 процент од Палестинците изјавиле дека им е полошо отколку пред Осло, а 71 процент рекле дека е грешка потпишувањето на договорот.

И покрај ова, безнадежните леви пацифисти тврдат дека Палестинците треба да користат само мирни средства за борба. Но, кога се обидоа да го направат ова, каков беше резултатот?

Протестот на маршот за враќање во 2018 година го изведоа невооружени цивили. Израелската армија употреби боева муниција при што загинаа стотици и беа ранети над десет илјади, вклучувајќи деца, жени, новинари и медицински лица.

Токму тоа ги убеди Палестинците дека единствениот пат напред е да одговорат на насилството со насилство. Човек може да жали за овој факт, но тоа е единствениот можен заклучок што може да се очекува Палестинците да го извлечат. А за тоа е 100 проценти одговорна израелската држава и нејзините империјалистички поддржувачи.

Според истата анкета, 71 отсто веруваат дека решението за две држави повеќе не е практично поради експанзијата на доселениците, 52 отсто поддржуваат распуштање на ПС и 53 отсто мислат дека вооружената борба е единствениот начин да се излезе од ќор-сокак.

Империјалистичките планови се урнати

Пред настаните од 7 октомври, беше во тек таканаречениот процес на нормализација: што во основа значи дека Израел воспоставува нормални дипломатски и економски односи со арапските земји (особено Саудиска Арабија), како последица на тоа, палестинскиот проблем е прогласен за завршен.

Ова беше истакнато со интервенцијата на Нетанјаху на Генералното собрание на ОН во септември, каде што тој покажа мапа на регионот на која се прикажани Израел и земјите со кои ги нормализира односите… но Израел на картата ги вклучи Голанската висорамнина, Газа и Западниот Брег, оставајќи ја Палестина целосно надвор од сликата!

Овој бесрамен цинизам го покажа бесчувствителниот однос, не само на Нетанјаху и неговата реакционерна банда, туку и на таканаречените империјалистички демократии, кои ги третираат малите нации како многу мала промена во нивните махинации.

Оваа монструозна резба требаше да се изврши зад грбот на Палестинците. Самото нивно постоење се смета за иритирачка непријатност. Нивните постојани поплаки може безбедно да се занемарат, додека непријатната, но неопходна задача да се одржуваат во ред може да им се довери на униформите на израелските вооружени сили.

Тоа беше теоријата. Но, животот има несреќна навика да противречи дури и на најдобрите теории. И оваа конкретна теорија имаше една дупка во центарот: претпоставуваше дека Палестинците се толку обесхрабрени, толку целосно скршени што нема да бидат способни да водат вистинска борба. Таа претпоставка беше уништена на парчиња во саботата, 7 октомври.

Голем број извори го вперија прстот кон Иран. И покрај негирањата на Техеран, тоа можеби е вистина. Вештото извршување на нападот и начинот на кој тој брзо навлезе во силната одбрана на Израел покажа одреден степен на професионализам што тешко може да биде дело на Хамас сам по себе.

Згора на тоа, Иран имаше свој интерес за неговиот успех. Непосредниот ефект беше да се уништи планот на Нетанјаху за воспоставување блиски односи со Саудиска Арабија. Реакционерната банда во Ријад беше сосема подготвена да ги распродаде Палестинците, склучувајќи договор со Израел.

Но, тие планови – кои природно беа поттикнати од Соединетите Држави – беа уништени. Мохамед бин Салман остро одби да се приклучи на хорот за поддршка на „правото на самоодбрана“ на Израел. Самата монархија би ја ставил во опасност доколку се осмели да оди против чувствата на саудискиот народ, кој ќе биде жесток поддржувач на Палестинците.

„Гардијан“ објави напис со наслов: „Нападот на Хамас нагло ја смени сликата за блискоисточната дипломатија“. Овие зборови многу убаво ја ставаат работата. Патрик Винтур, дипломатскиот уредник на Гардијан пишува:

„Иран сака да и оневозможи на Саудиска Арабија да постигне договор со Израел, додека другите во регионот не можат да си дозволат хаос во Газа“.

Ова е точно. Арапските лидери не можат да си го дозволат тоа поради длабоко вознемирувачките ефекти што ги има врз масите во нивните земји. Заканата од бунт на улиците е секогаш присутна во главите на арапските владејачки клики, кои не ја заборавија лекцијата од масовните бунтови познати како Арапска пролет.

Ова е кошмар за арапските владетели и за Вашингтон. Но, новата верзија на Арапската револуција е единствената надеж за трајно решение на палестинското прашање.

Угнетениот народ на Палестина не смее да им верува на ветувањата на странските влади. Нивниот единствен интерес е да даваат празни изјави за поддршка на Палестинците, да создадат за себе слика на солидарност со угнетените која е лажна до срж.

Се подразбира дека ветувањата на империјалистите се целосно безвредни, како и фиктивните резолуции што рутински ги донесуваат таканаречените Обединети нации.

Палестинскиот народ може да се ослободи само со сопствени напори. И единствените сигурни сојузници на кои можат да сметаат се работниците и селаните во регионот и ширум светот кои се угнетени и експлоатирани како што се тие самите.

Израел на опасен пат

Постои уште еден фактор што не може да се игнорира. Сè додека израелската држава може да се потпре на поддршката на мнозинството еврејско население, ќе биде многу тешко да се постигне нејзино соборување. Само со поделба на државата Израел по класни линии ова ќе биде остварлив предлог.

Во сегашните околности, се чини дека ова е неверојатна варијанта. Ова делумно се должи на екстремните ограничувања на идеологијата и методите на Хамас, кои убедуваат многу израелски граѓани дека нивните животи се загрозени од палестинските „терористи“.

За жал, неодамнешниот напад и убивањето цивили убеди многу Израелци дека единственото решение е да се соберат позади владата. Ова беше поттикнато од скандалозното однесување на таканаречената опозиција, која веднаш ги отфрли сите свои приговори на реакционерната политика на владата на Нетанјаху и побрза да понуди влегување во таканаречената влада на национално единство. Ова е катастрофална линија на дејствување.

Народот на Израел мора да си го постави следното прашање: како може да се случи после толку години конфликт, толку многу војни и толку многу воени победи да се чувствуваат понесигурни од кога било од основањето на државата Израел? Сите елаборирани мерки наводно дизајнирани да ја гарантираат нивната безбедност, во моментот на вистината, не важат ништо.

Вистина е дека Израел, со својата колосална воена сила и супериорна огнена моќ, лесно може да го победи Хамас во воена смисла. Сепак, копнената инвазија на Газа, со нејзините тесни улици, безброј тунели и непријателско и огорчено население, нема да се постигне без сериозни загуби на животи од двете страни. И откако Газа е сведена на куп урнатини, што тогаш? Немате доволно сили да го окупирате и држите непријателското население од 2,3 милиони луѓе на неодреден временски период. Порано или подоцна ќе се случат нови експлозии и крвопролевање.

И работите не завршуваат тука. Угнетувањето на Палестинците служи за разгорување на чувствата низ арапскиот свет. Обидите за воспоставување односи со Саудиска Арабија сега лежат во пепел. Израел сега се наоѓа себеси поизолиран од кога било досега. Опкружен со милиони непријатели од сите страни, изгледите за Израел се навистина мрачни. И неодамнешното крвопролевање претставува сериозно предупредување за уште полошото што ќе дојде, освен ако нешто фундаментално не се промени во самиот Израел.

Маркс одамна истакна дека ниту една нација никогаш не може да биде слободна се додека таа угнетува и потчинува друга нација: „Посебна задача на Централниот совет во Лондон е да ги натера англиските работници да сфатат дека за нив националната еманципација на Ирска не е прашање на апстрактна правда или хуманитарни чувства, но прв услов за нивната сопствена социјална еманципација“. (Маркс до Зигфрид Мајер и Август Фогт, 1870)

Во моментов, гласот на разумот во Израел се замолчува со жестокиот татнеж на контрареволуцијата. Но, оние кои се залагаат за обединување со реакционерните сили на Нетанјаху и ултра-религиозните фанатици, го водат Израел директно кон бездната.

Што сега?

Долги години, палестинските маси постојано ја покажуваат својата несебичност, храброст и подготвеност за борба. Проблемот е што тие немале раководство кое е дораснато на задачата.

По толку децении распродажба и неисполнети ветувања, трпението на Палестинците сега е исцрпено. На милитантната палестинска младина која сака да се бори против моќната израелска држава, ракетите на Хамас се чини дека ѝ даваат некаков одговор. Ова верување доби силен поттик како резултат на неодамнешните настани.

Не може да има сомнеж дека успехот на Хамас, во пробивањето на израелската одбрана, за која се вели дека е неповредлива, и ударите против Израел, се сметаат за победа од многумина во арапскиот свет, кои копнееја да го видат Израел понижен.

На краток рок, ова енормно ќе го зголеми престижот на Хамас. Но, на подолг рок, ограничувањата на успехот на Хамас ќе станат премногу очигледни. Воената рамнотежа на силите е убедливо во корист на Израел.

Милитантната младина заклучи дека единствениот пат напред не е преку разговори, туку преку револуционерна борба. Тоа вклучува масовни акции, масовни штрајкови и да, во крајна анализа, борбата против државата Израел мора да значи вооружена самоодбрана и вооружена борба.

Сепак, важно е да не се изгуби чувството за пропорција. Револуционерната борба на палестинските маси, сè додека останува изолирана, нема да биде доволна за да се победи моќта на израелската држава.

За тоа ќе бидат потребни заеднички напори на масовно револуционерно движење низ Блискиот Исток. Но, на патот стои огромна пречка: реакционерните буржоаски арапски режими ја поддржуваат палестинската кауза само со зборови, но во секој момент се подготвени да ги предадат Палестинците и да склучат договор со империјализмот.

Само преку соборување на овие корумпирани режими може да се отвори патот за победата на социјалистичката револуција на Блискиот Исток – претходниот услов за ослободување на Палестина.

Во последната анализа, само воспоставувањето на обединет фронт меѓу народот на Палестина и работничката класа и прогресивните слоеви на израелското општество ќе создаде можност за поделба на израелската држава на класни линии, отворајќи го патот за трајно и демократско решавање на палестинското прашање.

Ова ќе биде нуспроизвод на арапската револуција, која може да успее само ако се спроведе до крај. Соборувањето на корумпираните режими е само половина решение. Вистинското ослободување на народот може да се постигне само преку експропријација на земјопоседниците, банкарите и капиталистите.

Социјалистичка револуција – единствено решение!

Предолго Блискиот Исток, со својот колосален потенцијал, природни ресурси и огромен неискористен базен на вишок работна сила и образовани млади луѓе беше балканизиран – наследство на колонијализмот што го подели регионот на мали држави кои лесно може да се доминираат и експлоатираат.

Ова отровно наследство беше плодно тло за бескрајни војни, национална и верска омраза и други деструктивни сили. Палестинското прашање е само најочигледниот и најмонструозниот израз на овој факт.

Работниците немаат интерес да освојуваат туѓа територија или да држат други луѓе во состојба на потчинување. Кога моќта е во рацете на работните луѓе, сите проблеми со кои се соочува арапскиот свет може да се решат мирно, демократски, со договор.

Под демократска социјалистичка федерација, би било можно да се воспостават братски односи меѓу народите – Арапите и Евреите, сунитите и шиитите, Курдите и Ерменците, Друсите и Коптите. Конечно би се отворил патот за трајно и демократско решавање на палестинското прашање.

Има доволно земја за да се создаде вистинска автономна, одржлива и просперитетна палестинска држава, со целосна автономија и за Арапите и за Евреите, по линијата на Советските републики што ги воспоставија болшевиците по Октомвриската револуција.

Ситничарите ќе речат дека ова е утопија. Но, истите луѓе отсекогаш тврделе дека социјализмот е утопија. Овие самонаречени „реалисти“ тврдоглаво се држат до статус квото, за кое велат дека е единствената можна реалност – само врз основа на тоа што се случило да постои.

Според оваа банкротирана „теорија“, револуцијата е невозможна. Но, сè што постои заслужува да пропадне. И целата историја ни кажува дека револуциите не само што се можни, туку и неизбежни. Капиталистичкиот систем е скапан до срж. Неговите темели се распаѓаат и се тресе пред пад.

Сè што е потребно е да му се даде добар притисок. И воопшто не е исклучено дека ова може да дојде од ново востание во арапскиот свет. Ова е единствениот пат напред за народите на Блискиот Исток. Палестинската револуција ќе триумфира како составен дел на социјалистичката револуција, или воопшто нема да триумфира.

Лондон, Октомври 2023 година