Договор за „Македонија“: реакционерен по природа – НЕ за патриотскиот отров на буржоазијата и другите бранители или критичари

Природата на „македонскиот“ договор и потребниот став на работничкото движење и левицата.

Овој текст е став на Комунистичката тенденција од Грција. Изразуваме благодарност за поддршката.

Договорот потпишан од грчката влада со владата на Република Македонија со владата на Република Македонија произлегува од сегашните односи на моќ меѓу големите империјалистички сили на Балканот и ја отсликува корелацијата на моќта меѓу капиталистичката Грција и нејзината соседна држава.

Причината за забрзување и комплетирање на процесот на договорот, по долгогодишен несуштински напредок во преговорите, произлегува од потребата главните империјалистички сили на НАТО да ја интегрираат Република Македонија во него како средство за стабилизирање на нивниот суверенитет на Балканот против империјалистичките аспирации на Русија. Причина за Владата на Ципрас, која се покажа како слуга на империјализмот, да продолжи со решавањето на овој „хроничен проблем“ е притисокот на НАТО, а секако не чувството за „национална одговорност“ на што демагошки се повикува овие денови.
Од друга страна, плановите на НАТО, во кои грчката буржоазија и актуелната Влада се „до гуша навлезени“, им овозможија да го затворат на „пристоен начин“ де факто изгубениот случај за грчката дипломатија, како што е обидот за забрана на национално самоопределување на целиот народ. Затоа што, освен плановите на НАТО, никогаш не треба да заборавиме дека македонското прашање во последните 26 години е прашање на сузбивање на основното право на Македонците на национално самоопределување од страна на грчкиот главен град и нејзините политички и владини експоненти, продолжувајќи ја мизерната традиција на угнетување на овој народ од страна на моќната етничка буржоазија на Балканот (грчка, бугарска и српска) повеќе од еден век.

По својата природа, самиот договор и самиот процес на преговори е скандалозен: државата преговара и се согласува со друга држава за тоа како ќе се нарече втората, како ќе се вика јазикот што го зборуваат неговите жители, како државјанството ќе го изразат и што ќе пишува во Уставот. Природата на таквиот договор е ултрареакционерна, а тоа не е само заклучок што произлегува од конзистентното пролетерско интернационалистичко гледиште, кое комунистите треба да го имаат предвид за такви прашања, туку од гледна точка на самата потреба да се почитуваат најосновните демократските – или поточно буржоаско-демократските – права на народот.

Постоењето на овој договор е најдобриот доказ за тоа колку е реакционерна грчката владејачка класа и денешната влада која управува со своите работи, колку е покорна на заканите и изнудувањата на грчката држава и империјалистичкиот Запад владејачката класа на Република Македонија и, се разбира, како хипокритичен и отуѓен на секоја концепција на правото и демократските права е империјалистичкиот Запад кој го „поздрави позитивниот исход“ од преговорите.

Што се однесува до нејзината суштина, најважниот елемент на договорот е поврзан со основната потреба која ја забрза нејзината формулација: во нејзиниот член број 2, читаме дека Грција нема да се спротивстави на пристапувањето на „соседот“ со новото име и терминологија во „меѓународни, мултилатерални и регионални организации и институции во кои Грција е членка“. Ова значи дека земјата сега може директно да влезе во НАТО. Сите други елементи од договорот, вклучувајќи го и името на државата, се само одраз на корелацијата на моќта помеѓу посилната капиталистичка Грција (и покрај меѓународната девалвација поради кризата) и анемичната економска, политичка и воена капиталистичка Република Македонија, во рамките на дадените услови создадени на меѓународно дипломатско ниво по ова прашање.

самиот договор и самиот процес на преговори е скандалозен: државата преговара и се согласува со друга држава за тоа како ќе се нарече втората, како ќе се вика јазикот што го зборуваат неговите жители, … Природата на таквиот договор е ултрареакционерна..

Работничката класа и сиромашните народи на Грција и Македонија немаат што да добијат од договорот. Клучни придобивки се НАТО и интересите на империјалистичките сили што го сочинуваат, како и грчката буржоазија која со наметнување на своето име и идентитет на соседната држава и нејзините жители (иако не успеа да го елиминира зборот „Македонија“ и нејзиното признавање на македонски јазик), таа ја заврши својата долгогодишна изнудувачка кампања со крај што прилега на нејзиниот престиж. Посебните политички интереси на Владата на Ципрас, исто така, имаат корист од Влада, која сега е поверојатно во очите на грчката владејачка класа да се гледа како на ефикасен политички слуга на нивните интереси. Во исто време, владата може да се претстави на дел на грчкиот народ како „патриотска“ политичка сила, која е задоцнета и дезориентирана од застарената или патриотската националистичка пропаганда.

Ставот, поддржан од некои сили на левицата, дека овој договор го решава или дури го олеснува македонското прашање и помага во борбата за интересите на работничката класа на Балканот е многу опасна заблуда. Ниту еден таков договор не може да послужи за борба на работничката класа, а камоли овој конкретен договор, кој е производ на изнуда на грчката владејачка класа и се залага за плановите на империјализмот во регионот. Борбата на балканската работничка класа против империјалистичките интервенции и капитализмот може да се помогне само преку заедничка акција на масовните организации на работниците во балканските држави против интересите на оние кои имаат корист од овој договор.

Од друга страна, сосема е неприфатливо и неспојливо со интересите на работниците секое противење на договорот од „патриотска“ и „национална“ перспектива. Овој став ја игнорира реакционерната улога на грчката владејачка класа, нејзиниот изнудување и нејзините „национални“ тврдења, а во практика создава услови за „единство“ на работниците во земјата со нивните брутални експлоататори, грчката буржоазија. Истовремено, ги отстранува македонските работници од грчкото работничко движење и левицата, поткопувајќи ги врските на класната солидарност што треба да се изградат со неа. Овој став, повикувајќи се на верност на НАТО како алиби, всушност ја слабее каузата на заедничката борба на сите работни народи во регионот за протерување на НАТО од Балканот.

За жал, раководството на ККЕ, и покрај марксистичко-интернационалистичкиот пресврт на партијата врз бројни важни прашања во последниве години, со „патриотска“, „национална“ политичка позиција за македонскиот јазик, нуди лоши контрауслуги за работничкото движење и за истата партијата. Овој факт ја нагласува итната потреба партијата да усвои вистински ленинистички, интернационалистички став кон таканаречените „национални прашања“. ККЕ е најмоќната комунистичка партија на Балканот и без пролетерска интернационалистичка политика, изгледите за ефикасна антиимперијалистичка и антикапиталистичка борба во регионот стануваат многу проблематични.

Договорот, се разбира, има сериозни, непосредни политички последици. Демагошкиот револт на АНЕЛ против договорот, обидувајќи се да го спаси малиот владин партнер од претстојниот изборен пораз, ја прави конзистентноста на владата многу несигурна. Новата централно-левичарска партија е веќе поделена, додека НД (Неа демократија) се соочува со сериозен проблем за комуникација, бидејќи нејзиното лицемерие во националните работи, како одраз на буржоаското лицемерство, доаѓа на импресивен начин на површината. Сите интелигентни набљудувачи на НД сметаат дека ако позицијата на Ципрас беше заменета со Мицотакис, тој ќе се обидеше да склучи сличен договор, бидејќи тој разбира дека ова е во корист на грчката владејачка класа и дека нема шанса ниту еден во милион самиот тој да се спротивстави на притисокот на НАТО. Патриотските опозициски тенденции во раководството на НД во врска со Договорот се само уште еден пример за екстремна демагогија и, истовремено, обид да се спречат националистичките внатрешни противници и политичките сили од десната страна на НД.

Во секој случај, Македонија ќе продолжи да биде во првите редови и во наредните години. Тоа ќе биде посакувано поле на демагогија за десницата и екстремната десница и за грчката владејачка класа ќе претставува, како целина, политичка и идеолошка алатка за контаминација на работните маси со отровот на национализмот и „надворешните непријатели“. Поради оваа причина, во рамките на работничкото движењето и левицата, витално е прашањето да се има вистински пролетерско-интернационалистички став, почнувајќи од почитување на основните национални демократски права на Македонците и ќе нагласувајќи ја потребата од единствена ефективна опозиција на НАТО и балканскиот национализам, заедничката борба на работничката класа во регионот за соборување на капитализмот и создавање на Балканска социјалистичка федерација.

Стаматис Карајанопулос, 15 јуни 2018

Комунистичка тенденција

Линк на оригиналот на грчки Συμφωνία για «Μακεδονικό»: Αντιδραστική από τη φύση της – Όχι στο πατριωτικό δηλητήριο των αστών και των λοιπών υπερασπιστών ή επικριτών της